Réttur - 01.10.1929, Blaðsíða 53

Rjettur] FYRSTA AR MITT SEM VERKAMAÐUR í R B 261
inn sljett af öllu, og gerir þá ágætt sleðafæri. Ung-
börnin eru því borin á handleggjunum á sumrin, og
er það þá oftast húsbóndinn, sem handlegginn leggur
til, en þau hvíla hvort annað eftir þörfum.
Bömin.
Lísa, dóttir nágranna míns, er 8 ára gömul og er í
1. bekk barnaskólans. Hún les og skrifar allvel og þyk-
ir fjarska gaman í skólanum. Kolli, sonur annars ná-
granna, og Vólógda úr 3. fjölskyldunni, eru ekki farn-
ir að ganga í skólann. Kolla þykir þægilegra að renna
sjer niður handriðið heldur en ganga stigaþrepin.
Þessa daga er hann með umbúðir um höfuðið, svo að
sennilega hefir höfuðið orðið fyrir hnjaskinu. Þegar
móðir Vólógdu ætlar að ná í hann, stekkur hann eins
og köttur. Jeg hefi sjeð hann klifra í einum svip upp
eftir vatnsleiðslupípu og hanga þar uppi samanboginn
í kufung, svo að erfitt ætlaði að ganga að ná í hann.
Drengirnir eru mestu fjörkálfar. Foreldrarnir láta
í ljósi þá von sína, að menningin nái tökum á þeim
næsta ár, þegar þeir fara að ganga í skólann.
Svo er mýgrútur af 1—2—3 og 4 ára börnum. Það
heyrist nú stundum til þeirra frammi á ganginum, en
samt hefi jeg oft skemtun af að horfa á þau og heyra
þau bera fram rússneska »r«-ið gallalaust, þó að smá-
vaxin sjeu.
Eldri börnin eru elskuleg og kurteis gagnvart mjer.
Þau vita að jeg vinn í verksmiðjunni ásamt feðrum
þeirra og á við sömu kjör að búa, og því telst jeg i
þeirra flokki. Það kemur oft fyrir að stúlkur þessar og
drengir bjóða mjer »að taka á undan«, þegar jeg á
morgnana kem að katlinum til að fá mjer heitt vatn.
Jeg á síða gúmmíkápu, svarta að lit, sem jeg kom
með að heiman. Hún er mjög sjálegt fat og líkist rúss-
neskum leðurkápum, sem víst eru mjög dýrar af þess-