Réttur - 01.10.1929, Blaðsíða 15

Rjettur]
VÖRÐUR DÝRGRIPANNA
223
— Hversvegna kemur þú hingað til okkar til þess að
skoða dýrgripi okkar? Þeir eru þó ekki meira en eins
og eitt »kópek« í samanburði við alt það, sem til er
af slíku í Rússlandi.
Svo fór eg heim.
En dýrgripina í Einbúahöllinni fékk eg aldrei að sjá.
Hún var lokuð fyrir öllum nema keisaraættinni.
Keisarinn var svo hræddur og tortrygginn.... Ham-
ingjan mátti vita hvað höndin gerði, ef augað fengi að
skoða alla dýrðina.
Það varð þögn.
Flestir hermennirnir heyrðu ekki annað, en sinn
eiginn hjartslátt.
Þeir höfðu hlustað á þessa sögu, en ekki skilið nema
sumt af því, sem bak við orðin lá, en þeir sáu hvernig
hendur foringjans skulfu og hversu augu hans leiftr-
uðu.
Gvosedov hélt áfram:
Miklar fjárhæðir voru teknar til láns í öðrum lönd-
um á stríðsárunum. Nokkur hluti dýrgripanna hefði
nægt til þess að greiða þær allar. En Lenin segir:
— Þjóðin á ekki að greiða þau lán, sem tekin voru
til þess, að slátra sonum hennar á vígvöllunum. En
þjóðin á að læra að skilja og meta tísthm.
Hún á að leita ánægjunnar í því, að skoða og elska
það sem fagurt er. Hún á að alast upp við það, að
skoða dýrgripi sína. Á byltingatímanum þótti ekki
trygt að geyma þessi auðæfi í Einbúahöllinni, voru þau
því flutt til Moskva og geymd í Kreml. En á morgun
á að flytja alt safnið til baka með lestinni og láta það
á sinn gamla stað. Hugsið þið ykkur, félagar! Heil
járnbrautarlest full af dýrgripum! Gvosedov hló drýg-
indalega og hermennirnir hlógu með honum.
— Eg er drukkinn, sagði hann, — drukkinn af gleði.
Þeir segja að það sé feykimikið gull vestur í Ameríku,
en eg fyrirlít Ameríkugullið í samanburði við þetta