Réttur - 01.01.1974, Blaðsíða 40

Frá flokksþingi SED 1958: Fremst frá vinstri til hægri: Heinrich Rau, Nikita Krjústoff, Walter Ulbricht,
Wilhelm Pieck, Otto Grotewohl. — Maðurinn í þriðju röð, beint aftan við Rau, er Lövlien, formaður norska
Kommúnistaflokksins.
annað, — en þeim brást bogalistin. í Kína sigraði
kommúnisminn og Sovétríkjunum tókst í tíma að
koma sér upp þeim kjarnorkuvopnum, sem nú
hafa skapað „jafnvægi ógnarinnar" í veröldinni í
stað þeirrar ógnarstjórnar ameríska auðvaldsins
eins yfir öllum heiminum, sem breyta átti 20. öld-
inni í „amerísku öldina."
Nú loks, eftir aldarfjórðung, hafa jafnt framsýnir
stjórnmálamenn sem siðlausir bragðarefir auðvalds-
heimsins orðið að bíta í það súra epli að viður-
kenna staðreyndir, sem vald var ei til að hagga.
I þeim hluta Þýzkalands, sem fátækastur var að
hráefnum en ríkur að arfleifð vígreifrar verkalýðs-
sögu, þar sem Berlín, Saxland og Thuringen var,
hófst nú verklýðshreyfing Þýzkalands, frá 1946,
undir forustu hins sósíalistiska Sameiningarflokks
síns (SED) handa um að byggja upp úr rústum:
atvinnulífið, fólkið og samfélag sósíalismans. Þó
var öllum leiðum haldið opnum I meir en áratug til
sameiningar Þýzkalands, ef viti yrði komið fyrir
valdhafana I vestri. En svo varð ekki.
Ég kom til Berlinar I nóvember 1945, — I lok
ferðar okkar Péturs Benediktssonar á vegum ný-
sköpunarstjórnarinnar um Helsinki, Moskvu, Varsjá
og Prag, til að hnýta á ný stjórnmálasambönd við
þessi ríki. Ég sá og fann hve djúpt var fallið. Það
40