Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Síða 3

þessi klukkna-Jcöll
bo8a Ijós og líf.
Heyriö málmsins mál.
Lofiö Guö, sem gaf.
Og mín sjúka sál
veróur hljóma haf.
Flutt er orðsins orö,
þagna hamarshógg.
Yfir stormsins storö
fellur Drottins dögg.
Lægir vonzku vind, ■
slekkur beizkju bál.
Teygar lífsins lind
mannsins særöa sál.
Kveikt er Ijós við Ijós,
burt er sortans sviö.
Angar rós viö rós,
opnast himins hliö.
Niöur stjörnum stráö,
engill framhjá fer.
Drottins næg.ö og náö
boöin alþjóö er.
Guö er eilíf ást,
engu hjarta er hætt.
Ríkir eilíf ást,
sérhvert böl skal bætt.
Lofiö Guö, sem gaf,
þakkiö hjálp og hlíf.
Tæmt er húmsins haf,
allt er Ijós og líf.
Elclcert kyrrt né kalt,
öllum frelsi fætt.
Kristur elskar allt
sem er hrjáö og hrætt.
Ég er smærri en smár,
leita þjáöur þín.
Lífsins herra hár,
græddu meinin mín.
Ég er ungur enn,
ég er þreyttur þó.
• Kveikt er bál, ég brenn,
gef mér friö og fró.
Vann mér tízkan tjón,
rauf hinn æösta eiö.
Glapti sálar sjón,
bar mig langt af leiö.
Hvílík fingra-för.
Allt meö spotti spillt.
Tung.an eiturör.
Ég fór vega villt.
Innra brennur bál,
lífsins dagur dvín.
Ég er syndug sál.
Herra, minnst þú mín.
Þetta voru nokkrar raddir úr jólasöng aldanna á ís-
landi, og bera þier þess skýrt vitni, aö vald Jesú Krists
í hjörtum mannanna er liafið yfir tímann og tímans
breytingar.
Þar sannast orð Eysteins Asgrimssonar, er hann
segir:
„Sé þér dýrð nieð sannri prýði
sunginn heiður af öllum tungum,
eilíflega með sigri og sælu.
Sæmd og vald þitt minnkast aldrei“.
VÍKINGUR
273