Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Side 23

eykst um, þarf að mestu leyti að starfrækjast
hér við Faxaflóa, þá held ég að of mikil þröng
verði hér á miðunum og erfitt með afgreiðslu
við land, þannig að mikill bagi verði að bæði
fyrir þá báta, sem nú eiga hér heima við Faxa-
•flóa og eins hina, sem þurfa að liggja hér við,
og heima eiga úti á landi.
Ég sagði áðan að þetta væri mál, sem væri
mál dagsins í dag. Ég vil enn undirstrika það,
að þetta mál þolir enga bið. Auknar verstöðvar,
dreifðar við hin fengsælustu fiskimið þessa
lands, eru strax jafn nauðsynlegar og margt
annað, sem gera þarf fyrir þessa væntanlegu
auknu útgerðarstarfsemi.
Síðan þetta er ritað, sem hér er að framan
sagt, eru nú fengin leyfi til að smíða 30 togara
í Bretlandi á næstu 2 árum. Sjálfsagt er að
fagna þeim í'áðstöfunum, en ég tel að rétt hefði
verið að bæta nokkrum skipum við frá U.S.A.,
þar sem þau fengust byggð þar strax. Þá hefir
heyrzt að útgerðarmenn óski nær einhuga eftir
að brezku togararnir verði með kolavélum. Þetta
mun mörgum vonbrigði, en hér skal þó enginn
dómur á það lagður, til þess brestur þann, er
þetta ritar, þekkingu, en það virðist þó í meira
lagi skrítið, ef ekki er hægt að veiða á diesel-
togara við strendur Islands eins og það er hægt
í öðrum höfum t. d. við strendur Ameríku. En
hvað um það, allir íslandingar hljóta að gleðj-
ast yfir því mikla átaki, sem nú er verið að
gera með því að fá ný tæki í stað þeirra gömlu
skipa, sem hingað til hafa hjálpað þjóðinni
það áleiðis, að hún getur nú talizt menningar-
þjóð. Og við sltulum biðja allar góðar vættir
að hjálpa því máli heilu í höfn og senda út á
sextugt djúp sundurlyndisfjandann, ef hann
ætlar að spilla.þessu mikla þjóðþrifamáli. Og
þó hér sé eigi rætt um framtíð annara atvinnu-
vega þessarar þjóðar, þá megum við vera þess
vissir, að undirstaða allra annara atvinnuvega
þjóðarinnar er sú, að sjávarútvegurinn blómgist
og eflist landi og þjóð til heilla. Að því skulum
við allir vinna samhuga og án allrar sundrung-
ar og flokkadrátta.
Hafnarfirði, 9. september 1945.
óskar Jónsson.
Grein Eysíeins «lónssonar.
Ritstjóri sjómannablaðsins Víkings hefir gef-
ið mér kost á að rita í blaðið grein um sjávar-
útvegsmál. — Hann mun hafa gefið mönnum
úr öðrum stjórnmálaflokkum, sem sérstaklega
hafa fjallað um sjávarútvegsmál, kost á þessu
sama. Ekki er þó víst ætlast til þess að ritgerð-
in verði venjulegt stjórnmálainnlegg, á þann
hátt, að þar verði fjallað um eldri og yngri á-
greiningsmál milli flokka né lagður dómur á
verk þeirra, heldur verði vikið að sjávarútvegs-
málum almennt og þeim verkefnum, sem næst
eru. Mun ég fylgja þessu eftir getu, en biðja
verð ég afsökunar á því, að ég hlýt að minnast
á æði mörg atriði og get því ekki gert ítarleg
skil hverju um sig.
Bræður.
Fiskveiðar hafa frá landnámstíð verið stór
þáttur í atvinnu íslendinga, en þó mismunandi
veigamikill þáttur. Landsmenn hafa löngum
byggt afkomu sína á landbúnaði og sjávarút-
vegi og oft nokkuð jöfnum höndum á hvoru-
tveggja. Með breyttum starfsháttum hefir
verkskiptingin í landinu aukizt frá því sem áð-
ur var, þegar flestir voru í senn bændur og
fiskimenn. Hefir þróunin orðið sú, að í hlut
landbúnaðarins hefir fallið sem aðalverkefni að
framleiða matvæli fyrir innlendan markað, enda
þótt útflutningur landbúnaðarafurða hafi löng-
1 tKINGVR
um verið all verulegur og verði svo væntanlega
framvegis. Það hefir hinsvegar orðið hlutskipti
sjávarútvegsins að afla söluvöru til útflutnings,
og hafa hin geysimiklu utanríkisviðskipti ís-
lendinga á síðari árum að langmestu leyti byggst
á framleiðslu sjávarafurða og sölu þeirra úr
landi. Jafnframt er auðvitað talsvert notað af
fiskmeti í landinu sjálfu. En það raskar ekki
því, fremur en töluverður útflutningur landbún-
aðarvara, að þessi hefir í stórum dráttum orðið
verkaskiptingin milli landbúnaðar og sjávarút-
vegs.
Landbúnaðurinn og sjávarútvegurinn eru hinir
tveir stóru bræður meðal bjargræðisvega þjóð-
arinnar. Með aukinni verkaskiptingu hafa
leiðir þessax-a tveggja bi'æði'a nokkuð skilist
fi'á því sem áður var. En landsmenn allir eiga
mikið undir því, að samvinna sé góð rnilli
bræðranna, þótt þeir hafi hvor sínu hlutvei'ki
að sinna. Hvor bræðranna um sig verður að
læra að meta réttilega verk hins. Báðir vei’ða
þeir að gei'a sér gi-ein fyrir því, að hvorugur
getur án hins vei’ið. Bx'æðui’nir eiga fleira sam-
eiginlegt en ýmsir vilja láta í veðri vaka, og
það er færra, sem í milli þax'f að bei’a, ef rétt
er á haldið, en sumir hafa talið sér trú um.
Það er svo margt, sem þeir hljóta að eiga sam-
eiginlegt, sem sækja bjöi’gina beint í skaut nátt-
úrunnar.
293