Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Side 71

Þú vissir það ei: þetta augnablik
var eilífðin mín og þín.
en breytist svo er birtir
í blávængjað ljóð.
Steindór skáld Sigurðsson hefur sent frá sér
nýja ljóðabók á þessu hausti. Heitir hún: Man-
söngvar og minningar. Margt er vel kveðið hjá
Steindóri, og eru þó lausavísurnar ef til vill
beztar. Sumar þeirra eru afbragð. Þessi er ein:
Með hástrengdum seglum ég hélt eitt sinn
á hafið í drottins nafni.
Nú sigli ég meðfram Köldukinn
með kolbláan sjó fyrir stafni.
Önnur er svona:
Bláum klæðum kvöld sig bjó;
kular um hæðadrögin.
Meðan blæðir sól í sjó
syng ég kvæðalögin.
Að haustlagi kveður Steindór:
Þó að blikni blóm á hól
og bráðum frjósi í spori
ég mun geta ort um sól
aftur á næsta vori.
Enn segir hann:
Ef að þú átt söng í sál
siglirðu ei til baka.
Mótvindur í myrkum ál
mun þá aldrei saka.
Steindóri þykir vænt um ferskeytluna og
kveður fallega um hana:
Vertu ávallt visan mín,
vinurinn allra bezti.
Oft hefur verið ást til þin
allt mitt veganesti.
Þá kemur hér eitt af ljóðunum, sem eru í
þessari bók Steindórs:
Berðu mig á burtu
ó, blávængjaða þrá.
Nú er vor í norðri
og nóttin draumablá.
Bágt átt þú í böndum
mín barnslega þrá.
Veifar væng hjá glugga
þegar vornóttin er blá.
Ekki færðu að fljúga
yfir fjöllin rökkurblá.
Bundin máttu bíða hjá mér
blávængjaða þrá.
Ég veit hvað þú ert viðkvæm
þegar vornóttin er hljóð,
Nú er bjart í norðri
og nóttin gengin hjá.
Svanir fljúga í suður
og sólvængjuð þrá.
Villtur vegar heitir ný ljóðabók eftir Kristján
Einarsson frá Djúpalæk. Höfundur þessara
kvæða hefur áður gefið út eina ljóðabók, og er
þessi ótvíræð framför frá henni. Hér má finna
nokkur kvæði allgóð, þótt yrkisefnin séu mörg
hver gömul og slitin. Kvæðið Haust er svona:
Heyrirðu ei nálgast haustsins þunga dyn,
harmdöpur vein í stormsins tryllta hvin?
Skýbólstrar hylja sól og syrtir að,
sorgin er letruð á hvert rósablað.
Þröstur um geiminn einn og friðlaus fer,
flýgur að kveldi hljóður burt frá þér.
Sérðu ekki að hólminn hefur breytt um lit,
hejTÍrðu ei feigðarsöng í vindsins þyt?
Þungjyndið grípur þreyttan huga minn,
þegar ég andblæ haustsins nálgast finn.
Fjúkandi laufblöð, fjarra skóga tár
falla sem eiturdögg í hjartans sár.
Sumarsins yndi allt er horfið mér,
eilífan söknuð vekur minning hver.
Þrösturinn minn er horfinn yfir höf,
haustið mín bíður — köld og opin gröf.
Lengsta og tilkomumesta kvæðið í hinni nýju
bók Kristjáns frá Djúpalæk er Vermenn. Þar
eru þessar svipmiklu mjmdir:
Fram er hrundið báti í birting morguns
brimgarð mót og jöfnum áratogum
róið út, en þung er undiralda,
æsist bylgjukvik í fjarðravogum.
Færi er rennt, en út við hafsbrún hækkar
hríðarbakki úfinn, skýjadökkur,
fer um sæinn sveipur snöggra vinda,
syrtir yfir dimmur élja mökkur.
Ýfist sær, til yztu miða brýtur,
áttæringur klýfur bárufalda.
Klakar borð og kaðla, naumast lengur
kaldar hendur þungum árum valda.
Útsýn byrgir niðmyrk vetrarnóttin
náhljóð brims og storms við eyru þýtur.
Rís af gninni risavaxin alda,
rekald eitt um grænan sjóinn flýtur.
VÍKINGUR
341