Andvari - 01.10.1963, Blaðsíða 38

156
BJÖRN K. ÞÓRÓLFSSON
ANDVARl
Fögur tingast baldursbrá
og blóntgvaður arfi sjóar,
eggslétt tún, seni ýtar sjá,
allt í skarti glóar.
Kvæðið er mcð viðlagi, sem liljóSar svo:
Aurasvanga ágimd kvelur ljóta,
so fram ganga selavoðir blóta.
Ýmsa langar Ekru lönd aS hljóta.
Af viðlaginu má ráða að kvæðið sé ort
meÖan Árni átti í máli því, sem nú var
getið.
Annað dæmi, sem sýnir ást Árna á
bújörð sinni, er í Ulfarsrímum, þar sem
hann bindur nafn sitt í málrúnum, og
rúnin ár, sem merkir ársæld, er fólgin í
orðunum „alblómgvaða Ákratún".
Páll, bróðir Árna, dó 1742 ókvæntur
og barnlaus. Erfði Árni því cinn foreldra
sína, og mun hann bafa verið vel fjár-
eigandi lcngi ævi sinnar, eins og Gísli
Konráðsson segir. Um það leyti, er Árni
kvæntist Ingveldi, hefur hann átt jarðir
nokkurar, en þær seldi hann smám saman,
og þegar bann dó, átti hann ekki aðrar
fasteignir en bóndaeignina í Okrum, sem
öll var tekin í skuld eins og síðar mun
sagt verÖa. Tæjilega hefur Árni baldið
svo fast á jörðum sínum, sem jarðeigend-
ur voru vanir, en söluverð þeirra getur
ckki talizt lágt cftir því sem þá gerðist.
Efni gengu af Árna, er lrann eltist, enda
bcr heimildum saman um það, að hann
væri ekki mikill búhöldur. Hannes Þor-
steinsson segir, að Árni væri holdsveikur
á síðustu árurn sínum. Um þctta mun
Hannes hafa baft heimildir, sem eg
þekki ekki, en stundum kvartar Árni um
sjúkdóm, sem eftir lýsingu hans mætti
vera holdsveiki.
Stiftamtmaður mælir með umsókn
Árna og Ingveldar um konunglcga stað-
festingu á gagnkvæmri erfðaskrá 18.
september 1776, og telur hann efni þeirra
rnjög lítil. Vafalaust hefur bögum þeirra
hrakað, er á leið ævina, og árið 1770
urðu þau fyrir því óhappi, að bær þeirra
brann. En ekki hafa þau orðið fátækling-
ar, ef miðað cr við efnahag almennings í
samtíð þeirra.
Árni Böðvarsson hefur eftir sig látið
allmikið af kvæSum og vísum um ástir,
sem finna má hingað og þangað í hand-
ritum, en sumt af því mun vera gaman-
mál og stundum óvíst, hvort nokkur
ákveðin kona sé ávörpuð eða kveðið út í
bláinn. Víst er, að hann hefur ort ásta-
kvæði til Ingveldar Gísladóttur. í Ijóða-
gerð þeirri, sem til er eftir hann, sjást
þess ekki merki, að kveðið sé til annara
kvenna, en þess bcr að gæta, að fæstar
manvísna hans bera sjálfar með sér, hver
sú kona sé, sem þær hafi fengið.
Gísli Konráðsson segir, að jafnan hafi
talið verið, að Árni kvæði Haralds rímur
Hringsbana fyrir Ingveldi Gísladóttur eða
til hennar. Mansöngvar þeirra rímna virð-
ast bera það með sér, að kveÖnir séu til
konu, sem skáldið leggi hug á. Þær eru
ortar 1746, og lokið er þeim skömmu
fyrir jól. Eins og fyrr segir, er lítið vísna-
kver með hendi Árna dagsett 21. janúar
sama árs. Þar hefur hann skrifað vísur
og kvæði eftir sjálfan sig og aðra en það,
sem er eftir hann sjálfan, rnerkir hann
sér með upphafsstöfum sínum. í kveri
þcssu eru margar manvísur cftir Árna.
Nafn þeirrar konu sem vísurnar fær, er
ckki gefið til kynna, en svo fremi að
Haralds rímur Hringsbana eru fyrir Ing-
veldi kveðnar, cr ekki annað sennilegra
cn hún eigi einnig þær manvísur, sem
nú var getið, að svo miklu leyti, sem þær
cru í alvöru gerðar, og þaÖ virðast margar
þeirra vera. Sumar þcirra tekur Gísli Kon-
ráðsson upp í þátt sinn af Árna og telur
þær til Ingveldar ortar.