Andvari - 01.10.1963, Blaðsíða 72

190
VAGN IÍ0RGE
ANDVARI
um. Það er eina ráðið. Það er betra að
hún hrapi ein en að hún dragi okkur
báða með sér. Þú verður að sleppa. Ann-
ars sleppi ég.
Ingólfur: (snýr andlitinu að honum).
Slepptu þá, níðingur!
Steindór: Til hvers vildirðu losa bandið,
ef þú ætlar að láta hana draga þig trarn
af?
Ingólfur: (með nístandi ró). Þorirðu að
halda í mig, meðan ég reyni að standa
upp? (stendur upp).
Stcindór: (heldur í hann á meðan).
Nú fer hún líklega að þrcytast.
Ingólfur: (tosar upp vaðnum svo að
hann getur setzt og spyrnt í holurnar.
Hann er berhöfðaður, hattur hans liggur
á gilbrúninni. Idár hans er vott af svita
sem streymir niður andlitið. Það er sem
sjálft höfuðlag hans sé orðið torkennilegt).
Farðu burt, Steindór. Eg vil ekki sjá þig
framar.
Steindór: Ég stend ekki auðum hönd-
um, ef þú skyldir ætla að hrökkva fram
af.
Ingólfur: Farðu burt frá augunum á
mér, heyrirðu það. Annars skaltu sjá hvað
þín bíður.
Steindór: Hún er brjáluð, ég segi þér
satt, hún er brjáluð. (Gengur fáein skref
burt og staðnæmist. Ingólfur tekur að
draga upp vaðinn, hratt en fast og öruggt,
með gætni í hverju handtaki. Hvít, fögur
hönd Höddu Föddu kemur upp úr gilinu.
Flún heldur á stórurn, blikandi hnífi,
sem hún bregður á reipið og sker það
sundur).
Fladda Padda: (í hrapinu). Ingólfur!
Ingólfur: (kippist aftur á bak, þegar
bandið léttist, þýtur upp og fram á brún-
ina, hrópar með skelfing). I Iadda Padda!
Bergmálið: Idadda Padda . . .
Hann einblínir niður í gilið eitt augna-
blik, bognar í hnjáliðunum, fórnar upp
höndunum og rekur upp ógurlegt angist-
aróp. Steindór kemur nær. Ingólfur horfir
niður í gilið. Flann lyftir síðan utan við
sig hendinni, sem heldur á bandspottan-
um. Fram í auga hans kemur tár sem
hnígur ekki heldur dreifist yfir sjálft
augað. Gegnum þessa móðu társins horfir
hann sem í draumi á nýskorið sárið.“
Nákværn skilgreining atriðisins mundi
aftur draga athyglina að hinu kvikmynda-
lega í tækni Kambans. Samtölin, leið-
beiningarnar veita í sameiningu grund-
völlinn að hinum dramatíska hápunkti,
sem verður þá fyrst, þegar verk skáldsins
er kallað til lífs á leiksviði eða í kvik-
mynd, þar sem skáldskapur, leikstjórn og
leiklist skapa í sameiningu helgruninn.
I leiknum er tekizt á við dauðann, og
áhrifin eru háð stökustu nákvæmni, þar
sem ekki má muna sekúndu. Sérstaklega
áhrifamikil er þó byggingin, annar árekst-
urinn grípur inn i hinn:
1) Átökin milli Ingólfs og Flöddu fá
örlagaþrunginn endi sem þyrmir
yfir Ingólf, á sama hátt og sinna-
skipti Ingólfs í öðrum þætti yfir-
þyrma Höddu.
2) Átökin lciða lílca til átaka milli
Ingólfs og Steindórs og þeim verður
sundurorða á hinu hættulegasta
augnabliki.
3) Dauðinn vofir yfir þeirn öllum þrem-
ur, cn fyrir einbeitni Ingólfs er
tveim mannslífum bjargað og hann
gerir allt til að bjarga I löddu líka.
Stjórn hins þögla leiks hefur hér
úrslitaþýðingu.
4) Að lokum myrkvast hugur Höddu
gersamlega. Hún sker á vaðinn.
Slysið hefur gerzt.