Andvari - 01.01.1955, Síða 32

28
Barði Guðmundsson
ANDVARI
hinir bræðurnir tveir, Skarphéðinn og Grímur, ásamt Njáli, Berg-
þóru, Þórði Kárasyni og Þórði leysingja. „En í vefjarstofunni
fundu þeir Sæunni kerlingu og þrjá menn aðra.“ (K. 132). Alls
eru þá nafngreindir í Njálu átta menn, sem fórust af heimaliði.
Hæfir það ágætlega Landnámu, er hún hermir, að Njáll hafi
verið inni brenndur við áttunda mann. Jafnframt má setningin:
„Alls fundu þeir þar hein af ellefu mönnum“ nokkra undrun
vekja. En hún hverfur sem dögg fyrir sólu, er við lítum á hina
hliðstæÖu frásögn i Sturlungu, þar sem greint er lrá dánarstöð-
um manna í rústunum á Flugumýri. Hún hljóðar þannig:
„Þá féll ofan skálinn, fyrst norðan af skálanum, suður um
loftið, er í var skálanum. Þessir menn urðu þar undir: ísleifur Giss-
urarson og Ketilhjörn bróðir hans, Björn Olafsson, Steinn smiður,
Kolbjörn, Ásgrímur, — Guðlaugur piltur, Ketill sútari, Kormákur
bryti létust í klefanum. Sokki Ormsson lézt í litlustofu. Páll hét
lausamaður einn, er fannst dauður í borðhúsi í stofunni." (I, s. 492).
I þessari málsgrein er sagt frá dánarstöðum ellefu nafngreindra
manna. Alveg eins og á Bergþórshvoli hvíla sex þeirra undir skála-
þekjunni og þeirra á meÖal, svo sem fyrr greindi, tveir af sonum
húsbóndans. Má af þessu fara nærri um það, hvers vegna Njálu-
höfundur lætur einmitt bein af ellefu mönnum finnast í brunarúst-
unum. Nafnaupptalningin í Sturlungugreininni hefur beint huga
hans að tölunni ellefu, er hann fór að segja frá beinauppgreftin-
um á Bergþórshvoli. Það verður ekki betur séð en söguhöfundur
hafi þá litið í Sturlungu sína til þess að rifja upp fyrir sér, hvað
þar væri sagt um dánarstaði þeirra, sem fórust í Flugumýrarbrennu.
Svo náið sýnist sambandið vera milli Sturlungu og Njálu.
Þrátt fyrir öll þau atriði, sem nú hafa verið rakin um einisval
Njáluhöfundar, verður ekki sagt að brennulýsing hans sé stæling,
gerð eftir frásögninni um Flugumýrarbrennu. Veldur hér miklu
um, að hann notar fleiri heimildir en hana, þegar Njálsbrennu
er lýst. Auk þess klæðir höfundur gjarna fyrirmyndir sínar í
skáldlegan húning. Ágætt dæmi þessa er það, hvernig hann not-
færir sér frásögnina af falli Halls Gissurarsonar. I Sturlungu