Andvari - 01.01.1928, Blaðsíða 95

Andvari
Þættir úr menningarsögu Vestmannaevja
93
upp, þegar hann hefur sig sjálfur upp með því að bregða
endanum á bandinu undir ilina á öðrum fætinum um
leið og hann kreppir sig í hnjáliðunum og heldur band-
inu föstu með hinum fætinum og fær þannig viðspyrnu,
réttir úr sér og færir sig ofar á bandinu og svona koll
af kolli, unz komið er alla leið upp á brún. Góðir siga-
menn eru mjög leiknir í því að lesa sig upp.
Rið, -s, eint. hvk. Þegar menn eru á sigi, verða þeir
oft að kasta sér í lausu Iopti á bandinu út frá berginu
langt til beggja hliða, til þess að ná sér inn; þetta er
kallað að ná á sig riði, hentust menn þannig á fleygiferð
langar Ieiðir um bergið án þess að koma við nema á
útjöðrunum, en til að halda jafnvæginu notuðu menn
hendur og fætur, sjá að framan.
flliðarrið, þegar menn kasta sér til hliðar á bandi
gagnstætt því að kasta sér út.
Kraka, kröku, kvk., skaft með krók á endanum til
að krækja sig með inn á bekki og siilur, þegar verið
var að síga.
Laus, fara laus, þegar klifrað er í björg, án þess að
hafa band og einnig er menn höfðu band með sér til
vara, sjá áður: styðjast við band.
Fara utan í, vera utan í, síga eða klifra í björg. Þeir
eru utan í í dag, var t. d. sagt.
Spranga, -aði, -að, síga í bjarg, helzt notað er menn,
einkum unglingar, voru að síga sér til skemmtunar, var
það ein aðalskemmtun margra drengja.
I/aðarhæð, -ar, -ir, kvk. Sú vegalengd utan í bjargi,
sem ein trossa nær.
Sitja undir, halda í vaðinn undir sigamanninum uppi
á brúninni; »hann sat undir mér«, var sagt. »Siturðu«,
kölluðu sigamennirnir til þess, sem sat undir, til að vita,
hvort örugt væri.