Andvari - 01.01.1928, Blaðsíða 107
Andvari
Þaettir úr menningarsögu Vestmannaeyja
105
Svartfuglapysja, svartfuglsungi, var aldrei tekin. Svart-
fuglinn fer burtu snemma í ágústmánuði og er allur
horfinn fyrir fýlaferðir, og hljóðnar heldur en ekki um
björgin, þegar hann er farinn. Hann tekur ekki heima
aftur fyrr en á útmánuðum.
Fleki, -a, -ar, kk., veiða á fleka. Flekar, er snörur
voru festar á, settir út á sjó, og festist fuglinn í snör-
unum. Var þetta hin grimmilegasta veiðiaðferð, því að oft
svalt fuglinn sárum sulti á flekunum, þegar ekki var
hægt að vitja þeirra fyrir ofviðrum eða sjógangi. Þessi
veiðiaðferð var með öllu lögð niður fyrir aldamótin.
Skotfugl, svartfugl, sem skotinn er á sjónum á út-
mánuðunum, þegar hann er nýkominn og eigi setztur
upp í björgin og farinn að taka heima.
Um kjötið og fiðrið af svartfuglinum má segja það
sama, sem sagt er hér að framan um lundann. Svart-
fuglavængir voru mikið notaðir í gólfsópa. Að niðurlagi
voru 2 lundar metnir á við 1 svartfugl. Svartfuglinn er
helzt snaraður að kveldi og undir lágnættið, því að þá
er hann spakastur. Mest var tekið af svartfugli úr
Bjarnarey og Elliðaey, en það var lítið á við það, sem
veitt var af lunda úr þessum eyjum. Allt að viku var
verið að snara og fekk sá, sem snaraði, venjulegast
1 maður, hálfan hlut fyrir.
VII. Eggjataka.
Fara, vera til eggja. Fara í björg til að taka svart-
fuglaegg; ekki mátti heita, að önnur egg væru tekin.
Svartfuglaeggin voru einkum tekin úr Súlnaskeri og
austureyjunum, Elliðaey og Bjarnarey, og úr Smáeyjum.
Eggjatöku úr Súlnaskeri eiga átta jarðir á hverju ári
eftir röð.
Fggjatími, -a, kk., tíminn, þegar bjargfuglinn verpir.