Andvari - 01.01.1928, Blaðsíða 97

Andvari
Þættir úr menningarsögu Vestmannaeyja
95
í skoru frammi á bjargbrúninni og bandið, er sigamað-
urinn notaði, var látið leika á, til þess að það nuddaðist
ekki á berginu; var þó eigi mikið notað í Vestmanna-
eyjum.
Hnoði, -a, -ar, kk., járnbolti eða nagli, sem rekinn
var í bergið, til þess að geta fest þar band og þannig
gert mönnum hægara fyrir að komast upp. Fór þá sá,
er færastur var, fyrstur og festi bandið, sem hinir gátu
svo haft not af. Stundum eru farnar sérstakar ferðir í
úteyjar fyrir fuglatímann til að setja í hnoða.
Hnoðaburður, -ar, eint. kk., nota hnoðaburð. Var þá
bandinu brugðið í gegn um augað á hnoðanum, og
gerði það sá, er færastur var og fyrstur fór, eins og
áður segir, en hinir gátu svo lesið sig upp sjálfir, en
þegar niður var farið, gátu allir notað hnoðaburðinn, og
var bandið svo dregið úr þegar allir voru komnir niður.
Giljamaður frá Gerði, sérstakur brúnamaður, að eins
í Hellisey. Atti jörðin Stóragerði að leggja til giljamann-
inn, sem varð að fara 2 vaðarhæðir niður í svo kölluð
Gil í Hellisey, til þess að segja brúnamanninum til; sá
hann bæði til brúnamannsins uppi á brúninni og til
sigamannsins.
Sigaband, -s, hvk., band, sem notað var til siga. Sigin
fara fram í Vestmannaeyjum enn þá með sama hætti
sem áður, en allmjög hefir sigaferðum fækkað upp á
síðkastið, og góðum sigamönnum fer fækkandi.
Nautavaður, -s, -ir, kk., var notaður fyrr við sig í
Vestmannaeyjum. Húðin, sem notuð var í vaðinn, mátti
helzt eigi vera af yngra nauti en þrevetru. Skinnið var
hælt á lopti og teygt sem kringlóttast, svo mæld miðjan
og skorin ræma innan úr í hring og rist í eina lengju,
þriggja fingra breiða, meðan skinnið til vannst alveg út
á skækla. Síðan var lengjan bleytt og teygð og vaður-