Andvari - 01.01.1928, Blaðsíða 108

106
Þættir úr menningarsögu Vestmannaeyja
Andvari
Eggja, -aði, -að, þeir eggjuðu vel, náðu miklu af
eggjum. Bjargfuglaegg voru aldrei geymd lengi, var
skammtað ríflega af þeim, meðan entust.
Eggjabura, úlpa, sem sigamaðurinn var í til eggja og
bar hann eggin í úlpunni.
Eggjaskrína, -u, -ur, kvk., hana hafði sigamaðurinn
með sér í bjargið, þar sem mikið var um egg, og hún
dregin upp jafnóðum sem hún fylltist.
Egglægja, -u, -ur, kvk. Mikið var snarað af egglæg-
junni, með því að hún er spakari, en annar fugl tekur
svo eggið og legst á það. Egglægjan er allt af auð-
þekkt á því, að hún hefir beran blett á brjóstinu, er
hún heldur egginu upp að.
Hrafnsfela, -u, -ur, kvk., egg, sem hrafninn hefir rænt
og grafið í sand eða mosa, til geymslu. Oft fundust
hrafnsfelur.
Æðarfugl verpir dálítið á strjálingi um allt Heima-
landið og sumstaðar uppi á hæstu fjöllunum, þar sem
hann hefir friðland. I sumum víkum mætti hafa nokkurt
æðarvarp, ef eitthvað væri gert til þess að hæna
fuglinn að, en sama sem ekkert hefir verið unnið
að því.
VIII. Land og eyjar.
Landmaður, landkona eða stúlka, fólk af meginland-
inu, einkum haft um fólk úr Rangárvallasýslu og Vestur-
Skaftafellssýslu, því að þaðan voru samgöngur mestar
við eyjarnar.
Fara upp, var sagt í daglegu tali, er farið var úr
eyjum til lands. Land hétu þau héruð á meginlandinu,
sem næst liggja Vestmannaeyjum. Um för til Reykja-
víkur t. d. frá eyjunum var allt af sagt og er sagt enn
að fara suður.