Andvari - 01.01.1917, Síða 19

Anclvari.
Pórliallur biskup Bjarnarson
11
í þá átt, höfðu orðið næsta endasleppar (Ársrit
presta í Þórsnesþingi 1846—47, Árrit prestaskólans
1850, Iíirkjutíðindin 1878—79). íslendingar vestan
liafs höfðu einir orðið um kristindómsmálin íslenzku,
og sendu heim hingað mörg hvöss ávítunarorð i
garð kirkjunnar fyrir vantrú og andlegan dauða.
Sama kvað við úr íleiri áttum. Eftir sjmodus 1891
stofnaði Þórhallur Kirkjublaðið »mánaðarrit handa
íslenzkri alþjTðu«. Nafnið segir til aðalefnis og til-
gangs, en jafnan kendi þar fleiri grasa. Utgefandinn
kvaðst vilja verja trú sína og »eigi leiða hjá sjer
rökstuddar árásir«. Efndi hann það drengilega, með
röggsemi og slillingu. Aftur á móti vill hann »forð-
ast trúardeilur milli kristinna bræðra«. Ekki gat
hann þó komist hjá þeim. Til þess voru þeir Vest-
menn of svæsnir og vandlælingasamir um »fráfall
írá lúterskum trúarlærdómi ineðal prestanna á ís-
landi«. Um eilt slíkt mál farast honum svo orð:
»Mjer rís hugur við, ef ágreiningur um þetta efni,
sem vjer höfum svo harðla lítil sldlyrði til að skilja
og staðhæfa um, skyldi veikja vorn kristilega og
kirkjulega fjelagsskap. Kirkjubl. vill helzt vera frið-
semjandi. Páll postuli talar í kennimannlegu brjef-
unum um það sem andlegan sjúkdóm, að vera sólg-
inn í vafaspurningar og orðadeilur, sem vekja ilt eitt,
þar sem augnamið kenningarinnar er kærleikurinn
af hreinu hjarta«. Frá sínu sjónarmiði skýrir hann
svo: »Vjer fylgjum Ágsborgarjátningunni aðallega að
svo miklu leyti sem hún er samhljóða kenningu bibl-
íunnar«. En jafnframt segir hann við vin sinn, sem
orðið hafði harðorður um eitt atriði í garð lútersku
kirkjunnar: »Lastaðu ekki móður vora, þó að hún
með 360 ára tungu kveði fastar að einu orði en þjer