Andvari - 01.01.1917, Qupperneq 62

54
Alþýðutryggingar.
[Andvari.
mótspyrnu bæði af hálfu verkamanna og vinnuveit-
enda, sem fanst þau vera argasta ófrelsi, og voru lög-
in kölluð í háði »tryggingarlög þeirra dauðu«, vegna
þess að fleslir mundu komnir undir græna torfu áð-
ur en lögin kæmu þeim að haldi. Ráð var fyrir gert,
að lögin mundu ná til 10—12 milj. manna, en hálfu
öðru ári eftir að þau gengu í gildi hafði að eins
lilutinn, eða 2Vz milj. manna gefið sig fram og upp-
fylt skyldur sínar samkvæmt lögunum, og mikið af
því fólki eldri menn, sem gátu búist við að verða
brátt aðnjótandi lífeyris samkvæmt lögunum. Til
þess að bæta úr þessu var tekinn sá kostur að gera
lögin enn girnilegri fyrir verkamenn, og með lögum
frá 27. febr. 1912 var ellitryggingunni breytt í þá átt.
T. d. var aldurstakmarkið fyrir lífeyrisgreiðslu fært
úr 65 niður i 60 ára aldur og ríkistillagið hækkað
(úr 60 fr. (43 kr.) upp í 100 fr. (72 kr.)). í lögum
þessum er meðal annars það ákvæði, sem mun eiga
að vinna á móti fækkun fæðinganna, að hver fæð-
ing reiknast móðurinni sem eins árs iðgjaldagreiðsla.
Vegna þess að lilunnindin við ellitrygginguna liggja
öll langt fram í framtíðinni og menn verða þeirra
fyrst aðnjótandi, er menn hafa greitt iðgjöld í
marga tugi ára, þá er hætt við að iðgjöldin, sem
lögð eru á menn sem hver önnur skyldukvöð, verði
af mörgum skoðuð sem hver annar skattur og engu
vinsælli en þeir. Það getur því verið álitamál, hvort
ekki er eins heppilegt að sleppa allri iðgjaldagreiðsl-
unni, og taka heldur kostnaðinn við ellilrygginguna
af hinum almennu sköttum. Við það verður trygg-
ingin margfalt einfaldari, því að menn losna við inn-
heimtu á mörgum smáiðgjöldum, sem ávalt er nokk-
jið kostnaðarsöm, eríið og óvinsad.