Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 6
38
DRAUPNIR.
ur skrautbúnaði sínum. Því þó að hulin atvik
og ýmislegar lífsnauðsynjar dreifi mönnunum
víðsvegar um heiminn, þá er náttúran ætíð hin
sama óumbreytanlega öld fram af öld, hún end-
urfjörgar nýtt líf á hverju vori, eins og sálin á
hverjum morgni. Já, Asbyrgið er hið sama,
það umfaðmar hina háreistu hamraeyju, sem
gengur inn eftir því. Fngrar vallendissléttur eru
þar fremst báðum megin, sem mjókka er inn
eftir því dregur, og taka höndum saman við
enda hennar, jrar sem skógurinn tekur við.
A þessari grasflöt í nyrðra munna byrgis-
ins, stóð og stendur enn þá lítill og snotur bær,
kallaður Byrgisbærinn og var þá með skrúðgrænu
torfþaki. Veggkampur var að framan, sömu-
leiðis grænn og tjargað rimlaþil þar upp af.
Þessi bær var lítill en þægilegur, og skemmtileg-
ur bústaður fyrir famenna og fátæka fjölskyldu,
eins og þeir voru, sem nú bjuggu þar.
Þetta heiðríka og fagra sumarkvöld sátu
tvær konur á kampinum, sem var ekki hærri
en bekkur, og var því einkar skemmtilegt sæti úti
í kvöldkyrðinni. Onnur þeirra var nokkuð rosk-
in, en þó ekki gömul, en þó var sjáanlegt, að
sorg og gremja höfðu sett mark sitt á andlitið,
en svipur hennar bar með sér,-að hvorugt var
búið að tæma mótspyrnuafl hennar. Hin kon-
an leit út fyrir, að vera á líkum aldri, en jafn-
framt að árin og raunirnar, sem þeim eru sam-