Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 130

DRAUPNIR-
162
honum og sagði: „nema að þú ert svo smár,
að þú stendur naumlega upp úr prédikunarstóln-
um“, og hann brosti um leið og hann sagði
þetta, góðmennið.
„Já, lítið vantar á", tók Jón Arason upp
eftir honum í huga sínum, en ef þessu litla verð-
ur ekki rutt úr veginum, þá verður það svo stórt,
að ég kemst aldrei að því takmarki, sem ég hef
ætlað mér. Hann fór nú að leggja niður í hug-
anum, hvernig því yrði velt úr veginum, en all-
ar ráðsályktanir hans strönduðu á skeri fátækt-
arinnar — ekkert var til að selja, að eins eitt
innstæðu kúgildi, sem ekki mátti hræra við, —
„nei — ekki þó ég verði hungurmorða". íein-
hverju fáti sleit hann grein eftir grein af viðn-
um, sem hékk niður við vangann á honum og
tíndi af þeim laufin og varpaði þeim í ýmsar
áttir og fór þá að hugsa um sögu hríslunnar,
sem óx þarna í óbyggðunum, langt frá öllum
gróða og lífi og sýndist engan jarðveg hafa sér
til viðhalds, og samt var hún svo fögur og stór,
að hún sást ekki einungis langar leiðir að, held-
ur skýldu bæði menn og skepnur sér í skjóli
hennar og fuglarnir í greinunum. Það leit rétt
eins út og hún hefði orðið til af kraftaverki.
„Og munkarnir og ábótinn kenna líka, að Guð
geri mörg kraftaverk í náttúrunnar og náðarinn-
ar ríki fyrir bænastað útvaldra, sem vér snúum
oss til í nafni föður, sonar og heilags anda".