Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 145
DRAUPNIR.
177
og vant var. Munkarnir sátu sumpart inni í
klefum sínum o.g skrifuðu, eða inni í samkomu-
herberginu líka við skriftir. A meðal þeirra sem
þar voru, var Jón Arason. Þeir voru í miklu
annríki, því ábóti hafði verið beðinn um sankti
Margrétar sögu handa nokkrum kirkjum, því í
þá daga áttu kirkjurnar að vera ríkar af æfisögum
helgra manna og kvenna, enda voru allar kirkjur
helgaðar einhverjum þeirra. Biskuparnir grennsl-
uðust eftir því á yfirreiðum sínum, hvort því
boði væri rækilega fylgt, og ef þar var nokkur
brestur á, urðu klaustrin að bæta úr því, afþví
að munkarnir voru lærðir menn, Og höfðu nóg-
an tíma til þess, og svo voru þesskonar verk
vel borguð.
Einar ábóti var nokkuð bniginn á efra ald-
ur, en þó heilsugóður og írár á fæti, því hann
hafði verið fjörmaður á æskuárum sínum, en nú
var klausturlífið búið að breiða yfir andlit hans
áhyggjusvip. Allmargar hrukkur voru komnar
á enni hans og ( augnahvarma, sem vitnuðu um,
að andi hans starfaði, þótt hann ynni ekki með
líkamanum. Hann sat nú við langt borð undir
glugga, sem í voru margar rúður en smáar, inni
í hinni svokölluðu ábótastofu, sem var stórt her-
bergi fornlegt, þiljað í hólf og gólf. Nokkrir
litlir klefar voru út úr henni til beggja hliða,
og lágu tröppur upp að þeim, það voru svefn-
klefar munkanna, og til norðurs gekk rúmgóð
12