Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 129
DRAUPNIR.
161
Skáldskapardísin vaknar.
„í Eyjafirði aldinn stendur reynir,
í auðri kleif í löngum fjalladal,
þar sem að bruna bunulækir hreinir
um bjarta grund úr dimmum hamrasal,
þar sem að autt er allt og naktir klettar
og aldrei heyrist neinna manna tal,
en ef að vindur hreyfir hríslur þéttar,
þá heyra menn sem væri barnahjal".
(Ný Féiagsrit 1847).
Nú víkur sögunni aftur til Jóns Arasonar.
Þegar hann hafði yfirgefið félaga sína, gekk hann
í hægðum sínum, en herti gönguna undir eins
og sólin fór að lækka og loftið varð svalara,
og nam ekki staðar fyrri en í Möðrufellshrauni,
í kleifinni, þar sem reyniviðurinn óx, og hann
varpaði sér þar niður lafmóður í skjóli hans,
hallaði höfðinu upp að stofninum og lét augun
svífa yfir útsýnið, sem blasti á móti honum og
dvaldi í huganum við samræðuna, sem hann
hafðiheyrt um „árnaðarorð" hinna sælu framliðnu
og svo við vonina um framtíð sína, sem ekki
var álitleg. Hann hafði numið margt á Þverá
— já svo margt, að Einar ábóti hafði einu sinni
sagt við hann í gamni og alvöru: „Lítið vant-
ar á, Jón minn, að þú getir framið hinar auð-
veldari messur — já, ég þori nærri því að full-
yrða, að þú getur gegnt prestsverkum eins og
sumir hverjir gera“; klappaði þá á kollinn á
11