Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 80
DRAUPNIR.
112
og þau sögðu þetta, var hin unga stúlka, er fyr
getur að enda við að leggja matinn á borðið.
Klerkur renndi til hennar engu minna en ástar-
augum, því hún hafði satt hungur hans, er hann
þá þar gistingu og biskup gaf henni sömuleið-
is vinalegt hornauga.
„Eg sagði, að ég hefði tvær bænir til þín,
Grímur minn, hin fyrri er sú, að þú lánir mér
þessa stúlku til að stjórna einu af staðarbúun-
um, sem ráðskonan dó frá — og— “.
Þau gripu fram í: „Einhverja stúlku! Já,
við höfum svo margar, að vúð getum það, en
Ragnhildi megum við sízt missa". Ragnhildur
staðnæmdist með tindiskinn, sem hún var með
í höndunum og starði forviða á gestina á víxl,
— hafði hún heyrt rétt? Prestur horfði sömu-
leiðis á hana og gleðin skein út úr augum hans.
„Það er einmitt þessi stúlka, sem ég vil fá“,
sagði biskup, „og til þess að bæta ykkur upp
skaðann, þá skal kerlingin þarna á skákinni" —-
og hann benti á kerlinguna, sem sat þar lypp-
andi — „fylgja henni, því hvað bætir annað upp;
þið missið duglegustu stúlkuna og mesta ómag-
ann, sem er í hreppnum". „Bara annar verri
komi þá ekki í staðinn", svaraði húsfreyja. „Það
skal eg sjá um, að ekki verði í bráðina", sagði
biskup brosandi. „Hver er svo hin bænin",
stamaði bóndi fram, því hann vildi fá báðar
frambornar í einu. „Að ég ætla að biðja þig