Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 63

DRAUPNIR.
95
Bóndi settist nú geispandi á rúmið sitt,
teygði úr sér og sagði: „Hvaðan ber þig að,
karltetur?" „Hérna af næstu grösum". „Af
næstu grösum", gall húsfreyja við, „það mun
satt vera, því þetta förufólk fer ekki langar dag-
leiðir, því það er að heyja af“. „Heita rná að ég
sé kominn af næstu grösum, því síðast gisti ég í
Skálholti". „Hversu líkaði þér þar að vera?"
„Allvel, því biskup lánaði mér hest hingað".
„Ekki nema hingað, bölvaður nirfillinn", sagði
bóndi; „skyldi hann ætlast til að ég fari að setja
undir þig hest á morgun? En af því verður nú
ekkert". „Til þess hefur biskup víst ætlast",
kvað karl. „Biskup hefur nóg ráð að víkja föru-
fólkinu af sér og á okkur bændurna. Guðrækni
hans er mest fólgin í því, að koma vandanum
af sér". „Alösum ekki Stefáni biskupi, kvað
karl; „það er miklu sæmra fyrir þig að fara að
hugsa um kveldverðinn". „Eg hef enga skyldu
til að fæða utanhéraðsflækinga, karl minn", en
leit þó um leið til húsfreyju, sem gekk fram, og
kom að vörmu spori aftur með harðan kjamma
og Iýsisbolla, og rétti að karli. Hann tók við,
og fór að leita á sér að einhverju, sem hann
fann ekki, og fólkið þóttist vita að væri beltis-
knífur. „Eg hef víst skilið knífinn minn eftir í
pjöggum mínum úti", sagði karl um leið og hann
stóð upp og gekk fram eftir baðstofugólfinu, og
sagði um leið við bónda: „Þú geymir mér