Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 35
DRAUPNIR.
67
klaustrinu í bráðina eftir dauða Einars ábóta
bróður hennar. Því Oláfi biskupi Rögnvaldssyni
hafði ekki líkað ráðlag Eiríks prests Einarsson-
ar, og nú var rætt um að veita Jóni presti
klaustrið, fyrst þó unt stundarsakir. Þóra tók
því í hönd sveinsins og leiddi hann með sér
niður að Þverá. Þar þekkti hún hvern krók og
kima, og gekk því inn til að lúka erindi sínu,
er snerti eitthvert lítilræði, sem Einar bróðir
hennar hafði ánafnað henni, og hún ætlaði sér
að gangast eftir, þvl ekki var útkljáð um dánar-
bú ábóta, þótt nokkuð væri liðið frá dauða hans.
En gjöfin til hennar stóð í jörð, sem klaustrið
hafði undir höndum.
Jón varð eftir úti, því hann hafði líka verið
þar daglegur gestur, meðan Einar ábóti lifði, og
elti því ekki ömmu sína inn, en skemmti sér
úti eins og honum þótti bezt og hvíldi ekkert
hugann við dauða ömmubróður síns, sem varð
honum og foreldrum hans svo meinlegur. Nei,
hann mundi lítið eftir því. Einar var orðinn
gamall og lá lengi sjúkur áður hann dó, og
hin daglegu umsvif heima á Grýtu, sem stóðu
1 sambandi við fátæktina þar, veikindi ogdauða
ábótans — bjargvætts þeirra — voru svo hvort
öðru lík, að hann veitti því enga aðra eftirtekt
en þá, að hann sá fleiri menn koma að Þverá,
en hatin var vanur að sjá, og líkkistu borna
1 kirkjuna og margsettar ljósaraðir standa í kring-