Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 74
io6
DRAUPNIR.
Því hann var ekki alls fyrir löngu orðinn biskup.
Það hefði þá hlotið að vera utanlands, því Stefán
hafði framast — og framast vel utanlands. Og-
mundur var alltaf að rifja upp í huganum útlit
biskups, sem hann var sannfærður um með sjálfum
sér, að einhversstaðar hefði borið fyrir sig. „Hvað
er það, sem minnir mig svo einkennilega á augna-
tillit Stefáns biskups", hugsaði hann. „Ég hef
séð það fyrri. En hvar?" Þá rámkaði hann
við einhverju, en svaraði sjálfum sér upp á það
neitandi. „Það getur ekki verið. Stefán biskup
hefur naumlega tekið upp á því konungabragði
að dulklæða sig. Eftir hverju þyrfti hann líka
að grennslast hér, þar sem allt er fyrir augun-
um? Það er óskiljanlegt, förukarlinn og Stefán
geta ekki verið sömu menn. En skrítið var
hvernig sá karl töfraði mig með augnatilliti
sínu, líklega sér ósjálfrátt. Það er líkast því að
hann hafi dvalið á Frakklandi, karlherfan. Og
hann áminnti mig um að ta!a við Stefán biskup
ef ég kæmi í Skálholt; og ég skal gera það, og
vita að hverju mér verður. Snúist Stefán biskup
illa við komu minni — já, — þá má hann það, —•
merarsonurinn —“.
■ Biskup hafði hresstzt svo við kvöldloftið, að
þegar hann kom inn, var öll ráðleysa rokin af
honum, og hann sá og skildi nú vel, hvað sér
bar að gera. Og hann sagði við sjálfan sig:
„Mannlegar tilfinningar, og einkanlega konunnar,