Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 134

i66
DRAUPNIR.
ist hann ótrúlega fljótt. Jón Arason reis nú upp frá
bænagerð sinni, hinni fyrstu og alvarlegu úti und-
ir Guðs bláa himni. Hann brá hönd fyrir
augu, og sá að karlmaður og kona með hest í
taumi komu hvatlega ríðandi að reyniviðnum,
því þangað komu svo margir á ýmsum tímum
til að skoða hann, skýla sér undir honum, og
segja hvorir öðrum frá sögu hans, sem almenn-
ingur trúði svo mjög á, að þegar gola var úti,
átti þyturinn í laufum hans að líkjast barnsgráti,
og þess vegna þótti mörgum söguvænlegt að
vitja hans í andvara eins og nú var kominn.
Þau stigu af hestum sínum hjá viðnum, og kon-
an gekk í kringum stóru hrísluna með undrun
og aðdáun eins og hún væri að skoða hana í
fyrsta sinni. Jón Arason þekkti undir eins, að
það voru gamlir og góðir kunningjar hans, Jón
gamli f Sigtúni og Málmfríður fóstra hans, og
tengdadóttir Jóns gamla, með honum, og hann
mundi nú eftir, að hún hafði ráðgert um morg-
uninn að ríða þangað.
Þau fóru undir eins að segja honum um
ferðir sínar, því þau höfðu komið á marga bæi,
og að spyrja um hans, og úr þeirri spurningu
var fljótt leyst. Eftir það settust þau öll undir
viðinn, tóku upp malpoka sinn, fóru að snæða
og buðu honum með sér. „Það er föstudagur",
svaraði hann. „Já, satt er það, Jónsi minn. En
sjáðu stjörnuna; fastan er búin", sagði Málm-