Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 79
DRAÚPNIR.
iií
moldausa sínar fegurstu vonir og það sökum
þvergirðings Ólafs biskups. — Svo fóru þeir að
tala um Skriðuklaustur og voru svo sokknir nið-
ur í þá samræðu, að þeir rámkuðu fyrst við sér,
er hundurnir í Langholti mættu þeim geltandi
og fylgdu þeim heim í hlaðið. Allir urðu þar
á flugi, þegar vitnaðist koma biskupsins og
bóndi gekk á eftir honum bugtandi með hett-
una sína í hendinni, og húsfreyja kom sömu-
leiðis fram í búrhempu sinni til að fagna hon-
um, því Stefán biskup var hvers manns hug-
ljúfi og reið stundum á bæina í kring og var
þá vel fagnað, eins og lög gera ráð fyrir. Allt
kvenfólkið inni var önnum kafið að ræsta bæ-
inn áður en hann gekk inn og undirbúa góð-
gerðirnar og þegar þeir gengu inn göngin heyrði
biskup þytinn hvaðanæfa og pískrið um, að bisk-
upinn væri kominn.
„Það eru tvær bænir, sem ég kem til að biðja
þig um, Grímur bóndi", sagði biskup, þegar þeir
voru komnir inn „og til þess að bera þær fram
sjálfur, kem ég svona snemrna og óvart“. Ung
stúlka var að bera matinn á borðið, því til að
styggja ekki menn, vildi stundum til, að biskup
þáði góðgerðir, jafnvel á næstu bæjum.
„Og það ætti að vera okkur sönn ánægja
og heiður að gera bæn herra biskupsins, ef við
erum þess megnug", svöruðu bæði hjónin eins
nieð einum raunni, „berið þær fram". Um leið