Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 64
96
DRAUPNIR.
kjammann, Grímur minn, þar til ég kem aftur".
„Já, hann skal verða geymdur", kvað bóndi
hlægjandi. Svo fór karl út.
Eins og vant er, þegar einhver undarlegur
gestur kemur og fer snögglega, notuðu menn
tímann sem bezt, meðan hann var úti, til að
stinga saman nefjum um hann og hætti hans,
látbragð og útlit. Sumir héldu að honum hefði
ekki geðjast að fæðunni, hann hefði tekið við
matnum eins og hundur, og hvorki tekið ofan
eða krossað sig, þetta væri siðlaus dóni, hann
væri ef til vildi einhver uppgjafaprestur, djákni,
munkur eða jafnvel djöfullinn sjálfur í manns-
mynd, eins og menn á þeim tímum héldu að
hann gæti breytt sér í, þegar hann ætlaði að
afvegaleiða einhvern, eða þá álfasveinn í karls-
gerfi eða einhver forynja. Og í þessari trú
styrktust þeir enn betur, þegar kvöldið leið svo,
að karlinn lét ekki sjá sig. Um morguninn var
hesturinn horfinn, og enginn hafði orðið var við
svona útlítandi förukarl á bæjunum í kring.
Á miðvikudaginn, réttadaginn, var veðrið
fagurt, eins og gengið hafði um langan tíma.
Varla sást ský á lofti, en sólskin og blíðalogn.
Allir, sem vetlingi gátu valdið, voru að búa sig
til að ríða í réttirnar, og höíðu með sér alls
konar sælgæti. Það hafði lengi hlakkað til þess-