Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 32
64
DRAUPNIR.
ungshöll" sagði hann, og hljóp frá henni. Hún
brosti og sagði: „Það er góðs viti að vera nógu
stórhuga". Drengurinn fór nú að byggja sér nýjar
grjótbyggingar, miklu stærri og umfangsmeiri.
En þar sem hann gat ekki lengur haft munka-
klaustrið fyrir sýnishorn, og engin fegri konungs-
höll var sjáanleg en himininn, fór hann að hlaða
stöpla ofan á byggingar sínar eftir skýjunum,
sem flokkuðu sig saman svo gagnsæ og fögur
uppi á loftinu með dyr, glugga og turna,
sem geislabrotin uppljómuðu toppana á. Við
þetta var hann að glt'ma stundarkorn með-
an Þóra sat og prjónaði og gaf honum horn-
auga þar til einhver önnur hugarhræring greip
hann föstu haldi. Hann gekk þá fram fyrir
ömmu sína, stakk höndunum í síðurnar, horfði
á hana með mesta spekingssvip og litlu rauðu
varirnar fóru að smádraga sig saman í kýmnis-
bros, og eftir harðan bardaga við velsæmið, kom
hann loksins með varirnar á reiðiskjálfi fram
með þessa spurningu:
„Amma, hví ert þú kölluð Þóra brók ?“ Þóra
skyggði hendinni fyrir andlitið, því hún gat ekki
varist hlátri, og sagði byrst og þó meira við sjálfa
sig : „Það mun verða fátt, sem þú lætur þig ekki
skifta, drengur minn 1 En af því þú hefir spurt mig
um þetta fyrri, þá skal ég nú seðja forvitni þína
eða glettni, — “ í lægra róm sagði hún : „Ekki er
fyrir að synja, nema þú þurfir á þeim kostagrip