Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 124

DRAUPNIR.
IS6
spurði ábóti, „gat Þóra brók gert svo mikið úr
þeim?" Elín hálfþykktist við ogsagði:
„Hún var ekki kölluð svo í háði, held-
ur var það merki dugnaðar og karlmennsku
hennar, því hún varð oft að vinna karlmanna-
verk“. „Jú, það veit ég líka vel, Elín mín, að
það var ekki gert í illu og var eins gersneitt
háði og þitt auknefni er „bláhosa", sagði ábóti
lítið eitt kíminn, því honum brá stundum til
þess skaplyndis eins og fleirum stillingarmönn-
um. Og fyrri athugasenid hans kom alveg í
ógáti, því allir kölluðu „Þóra brók", eins og það
hefði verið skírnarnafn hennar, og þegar í óefn-
ið var komið hlaut ábóti að snúa sig út úr því
á einhvern hátt. „Já“, sagði Elín og hló, „það
var nú eins tilkomið með það, því þegar mislit-
ir sokkar komu á gang hjá kvennfólkinu, var ég
ein af þeim fyrstu, sem fékk mér bláa sokka.
Þær af jafnöldrum mínum, sem gátu ekki veitt
sér þá öfunduðu mig og gáfu mér svo viður-
nefnið, sem síðan hefir loðað við mig. — Jú,
meira en það, því sumar af þeim aðkomandi
skildu ekki nafnið og kölluðu mig „blátönn", því
blátt þurfti nafnið að vera". „Það er ekkert að
því, Elín mín, þó einn sauðurinn sé öðrum frem-
ur lagðaður; það bendir til þess, að hann er öðr-
um fremur í minni eigandans og á að notast til
einhvers sérstaks". Þau kímdu nú bæði, ábóti
hjartanlega, en hún til að gera sig ekki frá-