Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 53
DRAUPNIR.
85
illa utan á honum; hann var í sjóstígvélum eða
háum skóm, sem sjófarendur höfðu, og löfðu
sokkafitjarnar niður um þau, og skein í bera
fótleggina á milli. Þessi maður kom þar í hóp-
inn áður en förumanninn bar þar að, auðsjáan-
lega til að spyrja þá til vegar, eða til einhvers
annars, því hestur hans stóð þar týgjaður, en
þeir voru að benda honum austur mýrina. En
nú lenti öll athygli þeirra á karlinum, þegar
hann anzaði ekki hrópi þeirra, þá héldu þeir
áfram óhljóðunum: „Ertu mállausf" Það leit
helzt út fyrir, að karl hefði tekið fyrir sig að
þegja, því hann hélt rólega áfram veginn Þeir
stukku nú upp til handa og fóta með hróp og
háreisti, gripu í taumana á hestinum og öskruðu:
„Ætlar þú ekki að segja okkur hver þú ert,
þorparinn þinnl Við erum hérna nógu margir
til að drepa þig og húðfletta". — Hvort held-
Ur karl hefur óttast hótanir þeirra eða hvað, er
óvíst, en hann nam staðar og hugsaði sig um,
sneri þá við hestinum og upp í lautina til
þeirra, skaut eldhvössum augum yfir hópinn
°g sýndist virða hvern einstakling fyrir sér og
sagði:
„Eg er nú svo hrumur, að ég kemst ekki
hjálparlaus af baki, og vildi ég að þið stydduð
‘ttig ofan af klárnum". Jú, það var velkomið,
°g þeir hópuðu sig utan um hann um leið og
hann stritaðist við að komast af baki. En þeg-