Draupnir - 01.05.1903, Qupperneq 119

DRAUPNIR.
151
þenna Jón, og hann er mér svo óskaplíkur,
sem framast má verða. Hann er stórhuga, —
það var ég líka, — en hann byggir von sína á
einhverju j'firnáttúrlegu, sem þeir ríku og mekt-
ugu geta einungis gert sér von um, — ég vildi
að eins ná í prest, hærra hugsaði ég mér ekki.
Það var ekki nema eðlilegt, því ég var hæfileika-
kona— en hann býst víst helzt við að verða prófast-
ur eða biskup, án þess að eiga nein skilyrði til
þess, — já — og fullkomlega viss um að hann verði
það — myndi hann því ekki hika sér við að éta
kúna og leiguærnar upp til agna, því að því búnu
kemur háa staðan upp í höndurnar á honum, ha!
ha I hæ!“ Og Elín hló hrikalega meðan hún var
að útausa skapinu, þv( nú mundi hún svo vel,
að ærin hafði fellt hana, og Jón hljóp svo í
burtu. „Við erum svo bláfátæk, og það er eins
hann skilji það ekki, — nei, hann skilur það
ekki, — hann ætlaði að fara að drepa eina inn-
stæðuána okkur til bjargar, eins og hann væri
Grímur ríki bóndi". Hún hristi höfuðið og hélt
áfram alveg í vandræðum: „Eg hef sett hon-
um það dæmi í lífinu, að horfa hærra en al-
menningur gerir, því ég hef aldrei lotið að neinu
auðvirðiiegu, en mér er ekki hægt að sjá, í hverja
átt hans eftirlanganir stefna, og á honum hef ég
þó byggt alla von mína um gæfu í framtíðinni".
Og hún fór nú í huga sínum að skoða eigin-
leika hans, en gat engan botn fundið i þeim.