Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 85
DRAUPNIR.
117
fræði þeirri, sem þurfti til þess að taka hinar lægri
vígslur, er hinir ólærðari klerkar komust af
með, einkum þó eftir að pestin hafði höggvið
svo tilfinnanleg skörð í prestastéttina. Einar
Benediktsson, valinkunnur og góður maður var
nú orðinn ábóti á Þverá, og minnugur þessara
orða Gottskálks prests Nikulássonar: „Hlynnið
að sveininum Jóni Arasyni, því mér segir svo
hugur um, að hann muni launa fyrir sig bæði
illt og gott“, var hann sveininum mjög góður.
En þó Jón væri þar flestum stundum, þá átti
hann að nafninu til heima hjá foreldrum sínum
og hafði þar þjónustu. Einhvern dag í góðum
heyþurki stóð svo á, að heytorf vantaði á klaustr-
inu, og voru tveir menn sendir eftir því og Jón
Arason sá þriðji. A Laugalandi eins og ann-
arsstaðar átti að þurka hey og binda þenna
dag. Þar var mjög fámennt. Þóra gamla Is-
leifsdóttir var dáin, og að eins Ari og Málmfríð-
ur sinntu heyverkum, því þó hádegi væri kom-
ið, reis húsfreyja elcki úr rekkju. En í torf-
pælunni á Þverá gerðist það til tíðinda, að menn-
irnir bunkuðu torfinu upp á hestana, teymdu svo
aðra lestina og létu Jón sjá um þá seinni. Ferð-
in gekk greiðlega, vinnumennirnir gengu sam-
hliða og ræddust við, en Jón Arason dróst aft-
ur úr, en af því sólskin var mikið sótti aðhon-
um svo mikill svefn, að hann gat varla haldið
sér uppi. Honum fannst eitthvað hvíla yfir