Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 33

DRAUPNIR.
65
að halda seinna meir, því undir henni má dylja
svo margt". Djörfu og viturlegu augun sveins-
ins hvíldu á vörum hennar meðan hún talaði,
og hvert orð hennar læsti sig á minnið með
óafmáanlegu letri. Þóra hafði ekki í tugi ára
verið samvistum við börn, sem hún elskaði, og
athugaði því ekki, að þegar þau lifa aðskilin frá
barnafélagsskap, þar sem þau hugsa, tala og
gera í samræmi við eðli sitt, þá þroskast andi
þeirra á annan hátt, þau setja þá alvöru þeirra
eldri, sem þau búa saman við, í sess æskudraum-
anna. Þóra hófst nú máls á þessa leið:
„Ég veit ekki, drengur minn hví ég hef
verið kölluð Þóra brók, ef til vill af því að ég
hef stundum verið í brókum við gegningar og
önnur hryðjuverk, eða ég er brókarlöng eins
Hallgerður, sem var verið að tala um í vetur,
og svo er nú til önnur brók, drengur minn".
Þóru var meinilla við auknefnið, og fyrst hún
á annað borð minntist á það, einsetti hún sér
að gera lýsinguna svo hæðilega, að drenghnokk-
inn ónáðaði sig ekki aftur með þeirri spurningu.
Og það vildi þá svo vel til, að Jón langaði til
að vita hvernig sú brók leit út.
„Það er heybrók", svaraði Þóra og hvessti
framan í hann augun til að sýnast alvörugefin.
„Heybrók!" tók hann upp eftir henni, og vildi
fyrir hvern mun vita hvað það var. Það er oft ein-
kenni á greindum og eftirtökusömum börnum,
5