Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 75

DRAUPNIR.
107
á þessum aldri, eru eins og uppæstar haföldur,
sem verður að hasta á, eins og Dróttinn vor á
hafið. Það er hart að verða að segja það; það
er hart, að láta eins og vér séum hjartalausir,
þegar til okkar er leitað í vandræðum, og það
af þeim sem vér berum velvild til, því ég hef
hjarta eins og aðrir menn. En ég verð að
segja: „Fylgdu foreldra ráðstöfun, og taktu þann
mann, sem þau hafa valið þér". — Að flýja
foreldrahúsin með öðrum manni, eru óheyrð
undur — hneyksli. Nei, Guð forði mér frá að
lifa það". Svo fór hann að biðjast fyrir, og að
bænagerðinni endaðri kveikti hann á gulu vax-
kerti, breiddi tvö bréf á borðið, sem hann ætl-
aði að svara, settist svo niður og fór að rita.
Það gekk fyrir honum eins og öðrum vitsmuna-
og hyggindamönnum, að hugsunin um það var
miklu erfiðari en verkið sjálft. Nú hafði hann
stílað svarið svo nákvæmlega í huganum, að
hann var tiltölulega skamma stund að rita bréfið
og innsigla það. Hitt bréfið virtist vera miklu
auðveldara viðfangs, því þegar hann var búinn
með það fyrra, stóð hann upp og bjó sig til að
afklæðast, rétt í því að hurðinni, sem hann hafði
lagt aftur á eftir sér í ógáti, var lokið upp án
nokkurs fyrirvara, og Ögmundur Páálsson gekk
rösklega inn á gólfið og sagði:
„Vilduð þér herra biskup nokkuð tala við mig?"
Biskup festi spyrjandi á hann augun og sagði