Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 120
152
DRAUPNIR.
„Hann er auðmjilkur og lítilþægur við hvern
förukarl og kerlingu, hlær og gamnar sér að
vitleysum þeirra, — hnakkakertur og sjálfbyrg-
ingslegur við ríkismennina. — Eg reyndi þó ein-
lægt að koma mér vel við þá ríku og háu, —
spekingur framan í ábótanum og prestunum.
Og ég veit ekki hvað úr honum verður framan
í biskupinum. Heilaga móðirMaría! Hvað býr
í þessu barni ?“
„Það býr í honum höfðingjaefni, Elín mín,
miklu kostulegri en til er í öllum þessum flokk-
um, sem þú hefir talið upp. Þessvegna finnur
hann yfirburði sína yfir sérhverjum þeirra, og
kemur fram við þá samkvæmt því", svaraði Einar
ábóti henni, sem hafði verið heyrnarvottur að
harmatölum hennar, því henni var svo mikið
niðri fyrir, að hún horfði að eins þangað, sem
Jón litli hafði horfið henni sjónum. Hún sneri
sér við og laut ábóta djúpt. Hann hélt áfram:
„Eg sé, Elín mfn, að þú hefur verið árla á fót-
um til að offra bænum þínum, það er líka föstu-
dagur í dag, og þú byrjar föstuna snemma eins
og guðrækinni konu sómir". Elín fyrirvarð sig,
því hún var engan veginn í andlegum hugleið-
ingum, en hún eins og almúginn bar mikla lotn-
ingu fyrir andlegu stéttinni. Hún stillti því skap
sitt eftir mætti, og sagði með blíðu og kurteisi,
sem henni var þó ekki lagið, því við fátæktina
og raunirnar höfðu skapsmunir hennar harðnað: