Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 113
DRAUPNIR.
I4S
þeir gera svo margt í nafni trúarbragðanna, sem
okkur þætti ísjárvert að gera ?“ Sigurður hristi
höfuðið og sagði eftir nokkra yfirvegun:
„Dagurinn endist ekki til að ræða það mál
til hlítar, en því trúi ég samt, að góðir menn
geti komist í nánara samband við himininn en
slæmir menn, og ég trúi einnig á árnaðarorð,
því vér biðjum hér oft vini vora að tala máli
voru, þegar þeir, sem beðnir eru, eru betri vin-
ir þeirra. sem bænina veita en vér erum, og vér
trúum, og oss verður oft að trú vorri, að oss
veitist það fyrir þeirra bænastað, og þetta
þykir engin afguðadýrkun, og munu þó slíkir
eða jafnvel miklu betri menn megna minna, þeg-
ar þeir eru dauðir. Það er ósennilegt". „En
munu þeir ekki verða þar annars hugar ?“ spurði
Þorleifur. „Það er ótrúlegt", sagði Sigurður,
því oss er kennt, já, vér þreifum á því, að sjálft
almættið álítur ekkert ofsmátt fyrir sig að at-
huga“. Nú fóru þeir að tala í lágum hljóðum,
því jafnvel þó engin lifandi vera sé nálæg er
eðli mannsins svo varið, að hann þorir ekki að
tala hátt um það, sem á að vera dulið, þótt
enginn sé líklegur til að heyra það. Jón sat á
klárnum, hann var ungur og heilbrigður og hafði
næma heyrn, og komst því mestmegnis að því,
sem þeir sögðu, þótt hann heyrði ekki öll orð-
in. Svo hvísluðust þeir á um meinsæri, líklega
út úr Hvassafellsmálinu, sem var svo að kalla
10