Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 57
DRAUPNIR.
89
komið í hóp þeirra af tilviljun til að spyrja til
vegar, en fagnaðurinn væri nú breyttur í ofsa-
reiði, áflog og rifrildi, og hann stakk upp á, að
sérhver léti sínar sakir falla niður og skildust
sáttir. Allir urðu samstundis sáttir á það, því
yfirveguð reiði leggur sig oft eins hugsunarlaust
í valinn, og hún reis upp hugsunarlaust En
þá samstundis missti förukarlinn mátt og þrek,
og bað þá að hjálpa sér á bak, og þegar þeir
höfðu gert það, spurði hann þá til vegar. „Hérna
beint upp úr holtunum", sögðu þeir, „eða hvert
ætlar þúf“ „Að Langholti". Hann þekkti sjálf-
ur vel veginn, og vissi að þeir vísuðu sér rangt
til hans, og lötraði því þegjandi frá þeim. Ög-
mundur tók sig út úr hópnum, gekk til hans og
sagði: „Þótt ég sé hér ókunnugur, þá uggir mig
að þeir hafi sagt þér skakkt til vegarins". „Veit
ég það, Mundi minn, kvað karl, en haf þú ráð
mín; far þú ekki svo frá Skálholti, að þú sjáir
ekki Stefán biskup".
Ögmundur þykktist við tæpitungu þessa ræf-
ils, en karl var farinn, svo hann eins og aðrir
lét sér lynda að leggja karlinn á vogarskálar. —
„Einkennilegur flakkari, hann er víst langt að
kominn, því enginn þeirra mundi að hann hefði
séð hann, o. s. frv. Og svo gleymdu þeir hon-
um, áflogunum og öllu saman, og ráku fjárhóp-
inn um kvöldið f mesta bróðerni upp að Tungna-
fljóti, saman við fjallaféð, og þar var vakað yfir