Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 125

DRAUPNIR.
157
brugðna; getur líka verið, að hún hafi við þetta
atvik munað eftir einhverri sigurför frá þeim ár-
um, sem stóð í sambandi við bláu sokkana.
„En við erum horfin frá efninu", sagði á-
bóti. „Hvernig gátu draumar þínir orðið þér
til armæðu?" „Það skal ég segja yður. Móð-
ir mín réði báða draumana fyrir því, að ég ætti
son, sem kæmist til mikilla metorða og mundi
helzt verða yfirmaður Hólastiftis. Eg var þá
heimasæta um fertugt og þar sem ég gat ekki
búist við álitlegu gjaforði á þeim aldri, fatæk og
vinnulaus, réði ég af — meðfram vegna þess-
arar hégilju og áeggjana móður minnar, að eiga
Ara heitinn, sem um þær mundir leitaði ráða-
hags við mig, en hann þústaði niður í brjósti
mínu sérhverja metnaðartilfinningu og skapaði
úr mér ósjálfstæða konu, sem varð að þagga
niður allar sínar helgustu eftirlanganir, og lifa
og læra að lifa gagnstætt eðlisfari sínu,— þávarð
eg sjálfri mér sundurþykk. Ekki sökum þess, að
Ari væri ekki dánumaður, en við áttum ekki
skap saman. En þetta, sem ég hef drepið á, var
þó ekki það versta. Mín öfugu æfikjör hefðu
getað dáið út með mér — minn óhappa-æfifer-
ill en —“. „En?“ tók ábóti upp eftir henni.
Hún hélt áfram: „En móðir mín trúði ekki
einungis á draumana, heldur innrætti hún líka
Jóni mínum, sem hún fóstraði, óhyggilega metn-
aðarfýsn, kallaði hann stundum Jón biskup Ara-