Draupnir - 01.05.1903, Side 118

DRAUPNIR.
150
gamni sínu, en hún sá þá til hans, æddi út á
túnið og kallaði á eftir honum að koma aftur,
því hún hafði ekki lagt honum allar þær lífs-
reglur, sem hún ætlaði sér, en hann leit ekki
við. Hún hljóp þá á eftir honum svo langt,
sem hún gat komist í spretti. En þegar það
tjáði ekki, nam hún staðar og fór að bera upp
harmatölur sínar um barnaólán og þesskonar,
því skapsmunir hennar voru í raun og veru hinir
sömu, þótt Ari hefði bælt þá niður um stund,
og hún vildi í anda og sannleika ráða yfir þeim,
sem hún hafði rétt til að ráða yfir.
Einar abóti Benediktsson hafði sömuleiðis
verið árla á fótum þenna morgun, því hann
hafði um margt að hugsa og um margt að annast,
því landplágan, sem ekki alls fyrir löngu var um
garð gengin, hafði höggvið svo tilfinnanlegt skarð
í prestastéttina, að ekki voru eftir nema 20 prestar
á Norðurlandi, og varð hver þeirra að þjóna „fimm,
sex eða sjö kirkjum", og kom sá vandi að bæta
úr skortinum ekki svo lítið til ábótanna. Eftir
að ábóti hafði framið morgunbænagerð sína að
vanda, reikaði hann út frá klaustrinu til þess að
hann gæti í næði athugað ástandið, þá vildi svo
til, að hann heyrði hrópin, í Elínu og gekk á
hljóðið; en hún varð ekki vör við hann og tal-
aði í kappi við sjálfa sig á þessa leið:
„111 gifting er ekkert í samanburði við barna-
ólán. Eg átti með Ara sælum þenna son —