Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 52
DRAOPNIR.
84
sínar hjarðir, því vanalega vita menn upp á dag,
hvenær það kernur, svo það var búið að senda
menn af öllum bæjum í grenndinni til að safna
heimalöndin og þar með frá Skálholti, því það
var þá fjárauðugt, bæði þar og á Staðarbúun-
um. Smalarnir höfðu mælt sér mót við Kers-
læk, þeir sem áttu heima þar í kring, og ýms-
ir aðrir slógust í hópinn sér til skemmtunar.
Þar var því glatt á hjalla um kveldið og nátt-
úran gerði sitt til að auka gleðina. Tunglsbirt-
an silfrað, útsýnið á allar hliðar, en þeir hugs-
uðu Jítið um það, og settust niður í hring til
snæðings, eftir að þeir voru búnir að hnappa
féð, og sérhver þeirra kom með nesti sitt og
góðgæti og staðarmenn höfðu með sér öl á
stórri tréflösku, sem þeir höfðu einhvern veginn
komist yfir, og nú gekk flaskan á milli þeirra
með glensi og gárungalátum. „Nei, piltar 1 “
hrópaði einn af þeim, „lítið þið upp og segið
mér, hvort þið hafið nýlega séð aðra eins flökku-
kindarherfu 1“ og hann benti á förumann, sem
fór um veginn, og sem reið nærri því eins ljótu
hrossi og letilegu eins og hann var sjálfur, þá
voru þeir búnir að tæma flöskuna og orðnir dá-
vel hreyfir.
„Hó, hæ! Hver ert þú, karlteturf" öskruðu
þeir samtaka og tryllingslega. Rétt í þessu kom
maður ríðandi úr annari átt, stór og föngulegur,
með gult hár og fremur vel búinn, en fötin fóru