Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 69

DRAUPNIR.
IOI
fram undan, svo breið og fögur, Vörðufell,
sem mænir eins og hrímgaður konungur af stóli
sínum yfir Skeiðin, þar sem sveinar lærða
skólans reistu sér álitlega vörðu, sem sást það-
an langar leiðir að. Hestfjall, svarta og ein-
kennilega báknið, þangað sem hestum staðarins
átti fyr meir að hafa verið beitt, og hefur það
á einhvern hátt hlotið mynd og líkingu klár-
anna, því þann dag í dag er sem þar standi ár
og æfi í sömu sporum risavaxinn, letilegur hest-
ur, sem teygir álkuna í suðurátt, og hið söðul-
bakaða Ingólfsfjall sést í bláma teygja sig frá
suðri til norðurs.
Allt var kyrt og hljótt á staðnum og þar
sást engin lifandi skepna úti nema Stefán bisk-
up; hann sat í djúpum hugrenningum á þessum
bekk og horfði ýmist í gaupnir sér eða upp á
himinhvolfið, þar sem stjörnurnar tindruðu skært
þessa unaðsríku haustnótt. Aðkomumenn sögðu
sín á milli: „Nú er biskup annars hugar, þeg-
ar hann er svona seint úti. Við skulum heilsa
upp á hann". Biskup tók vel kveðju þeirra, því
hann var lítillátur og ávarpsgóður við hvern
sem í hlut átti, en hann frétti þá einskis. Þeir
héldu, að hann myndi spyrja þá um heimturn-
ar af fjallinu, en hann gerði það ekki. Það var
eins og honum væri sama um allt veraldlegt,
sem var þó ekki vandi hans, því hann var fé-
glöggur maður. Hann þagði og strauk hugs-