Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 95

DRAUPNIR.
127
munkanna", sagði hann. „Já, en hvaða fram-
faravon er það fyrir þig að moka þar flór og
gera allskonar skarnverk ? Og móðir þín verð-
ur svo athvarfslaus eftir“. Jón þagði og fór að
hugsa um orð hennar. Málmfríður hélt áfratn:
„Nei, Jónsi minn! Við skulum koma í veg fyr
ir það. Blíðka þú mömmu þína og eg skal
reyna að fá pápa þinn til að ganga stillilega til
verks". Blíða var honum gersamlega óþekktur
heimur, þangað hafði hann aldrei stigið fæti
sínum. Því þó hann væri einbirni, var beitt við
hann hörku, eins og þá var svo almennt siður,
og honum var kennt áþreifanlega, að fylgi og
dugnaður væri hið sigrandi afl lífsins. Jafnvel
þótt faðir hans væri ávarpsgóður við hann og
blíður í máli, lágu þó þessar sömu hvatir und-
ir sérhverju orði hans. „Blíðka hana ?“ tók hann
upp eftir Málmfríði. „Jú, blíðka þú hana“, ítrek-
aði hún, „eða vinn þú hana á hvaða hátt, sem
þú getur bezt, drengur minn, því ég veit, að þú
getur unnið hvern sem þú vilt á mál þitt. Og
það er mikill ábyrgðarhluti fyrir Guði og sankti
Maríu, að geta stillt til friðar, en gera það ekki".
Um leið og hún sagði þetta kipptist hún við,
því hún sá, að maður kom ríðandi heim að bæn-
um og þekkti undir eins, að það var húsbónd-
inn; hún hljóp þá undir eins heim með mjólk-
urskjólurnar og var komin heim á hlaðið áður
en hann varstiginnaf baki.—Jón Arason hljóp