Draupnir - 01.05.1903, Blaðsíða 104
136
DRAUPNIR.
ríku lífsleið. Hann kaus sér því heldur að sitja
sem oftast heima í sultinum og seirunni, en hann
kunni honum þó illa. því hann fann einhvern
innra kraft í sér, sem spyrnti á móti aðköstun-
um, en þekkti ekki svo sterkt afl, sem gæti rutt
sér braut til sjálfstæðis. Veðrið var um þessar
mundir bjart og fagurt, dálítið hrímfrost á nótt-
unni og tunglið var í fyllingu, svo það mátti
eins vel ferðast um nætur sem daga.
Elín Magnúsdóttir sat við kringlóttan skjá-
glugga inni í skála sínum armæðuleg á svip,
því hagir hennar höfðu breytzt úr bærilegu á-
standi í líttbærilegt, og hjarta hennar var hvorki
gert úr steini eða stáli heldur en annara manna,
Hún horfði við og við út í gluggann eins og
hún ætlaði sér að dreifa sorgunum með því að
horfa út, en þótt skænið væri gagnsætt, sást óglöggt
í gegnum það. Hún hugsaði: „Það er alveg
eins og framtíðarhorfur mínar eru“, vatt frá sér
lyppulárnum og gekk út, en kom samstundis
aftur, settist við vinnu sína og sagði, um leið
og hún þerrði á sér augun með hempulafinu:
„Hún þraukar sorglega lengi". í þessu kom
Jón sonur þennar inn og sagði með alvöru-
gefni:
-Ég sé ekki til neins að bíða lengur eftir
kúnni, því ég hef liðið sáran sult í þrjá daga,
og einlægt hefir þú aftrað mér frá að slátra einni
ánni í þeirri von, að kýrin beri þá og þá, en hún