Menntamál - 01.12.1938, Side 93

MENNTAMÁL
155
þarf eií>i síður að vanda lil og vaka yfir kennslu og
námi barnsins á byrjunarstigi lestrarins. En lesturinn
grípur iim í flest eða allt nám barnsins, og þegar barn
er orðið læst, lieídur það við og eykur lestrarleikni sína
svo lengi sem það dvelur í skólanum, og jafnvel allt
sitt líf. Líkl má að vísu segja um reikninginn, en þó
er þar vegna ýmsra afmarkaðra þáttaskipta meiri liætta
a því, að niður lýnist nokkuð af því, sem áður hefur
verið numið, ef ekki liefur verið nægilega æft. ()g ýmis-
legt bendir til þess, að úr þessu sé næsta erfitt að bæta
á síðari námsárum barnsins, og skal lítillega drepið á
það hér.
Ef litið er yfir nokkur prófblöð, t. d. 13 ára barna,
blýtnr það að vekja eftirtekt, bve algengt það er, að
börn reikni skakkt dæmi í þeim reikningsaðferðum,
sem þau sýnilega bafa numið og ælla verður að þau
skilji út i æsar. Jafnvel þau börn, sem nnmið hafa
(eða farið yfir) 4 höfuðgreinar reiknings (bæði eins-
konar tölur og nafnabreytingar) með lieilum tölum og
auk þess reiknað nokkuð í brotum, skeikar þráfaldlega
í einföldustu samlagningar- og frádráttardæmnm.
Það er eftirtektarvert, að svo er að sjá sem fleiri
börn flaski við fullnaðarpróf á samlagningu og frá-
drælti heldur en t. d. á margföldun. Nú eru þó varta
skiptar skoðanir um það, að margföldun sé erfiðari en
samlagning og frádráttur. En skýringin á þessu er næsta
nærtæk. Við margföldun er gengið eftir því, að börnin
læri frumatriði margföldunarinriar (margföldunartöfl-
una), svo að livergi skeiki, en eftir sliku mun vfirleitt
ekki gengið um samlagningu og frádrátt, enda virðist
þörfin á slíkri kunnáttu i fljótu bragði ekki eins knýj-
andi, eins og þegar nm margföldnn er að ræða.
Venjulega mun kennt um liirðuleysi eða fljótfærni,
þegar börn sæmilega gefin og allvel á vegi í reikningi,
ljúka ekki eða reikna skakkt nokkur al' léttustu dæm-