Menntamál - 01.12.1949, Blaðsíða 36

158
MENNTAMÁL
ur er tekinn að ryðja sér til rúms, að erfitt sé að ákvarða,
hvaða aldursstig skuli teljast öðrum æðra á menntunar-
braut manna, og að í starfi allra kennara sé mjög margt
sameiginlegt. Og þar eð ég hef alllengi undanfarið starfað
að kennslu bæði fullorðinna og barna (í Kennaraskólanum)
samtímis, gengur mér ávallt illa að skilja, hvernig menn
fara að hugsa sér einhver breið stéttaskil milli framhalds-
skólakennara og barnakennara.
í álitum um þau mál, sem áður voru nefnd, gat að líta
umsagnir frá kennarasamböndum ýmissa landa, sem leitað
hafði verið til. Öll þessi mál voru síðan tekin til umræðu,
hvert eftir annað, á fundum þingsins í London, sem háð
var í salarkynnum allsherjar-kennarasambandsins enska,
23.—29. júlí. Fulltrúar hvers einstaks sambands, sem for-
■ystu höfðu um athugun hvers máls, fylgdu því með fram-
sögu. Síðan voru frjálsar umræður. Fulltrúar með atkvæð-
isrétti voru eitthvað um 40. Auk þess ýmsir áheyrnar-
fulltrúar frá samböndum, sem ekki voru komin það langt
að ganga formlega í sambandið. Mjög fróðlegar voru um-
ræðurnar oft og tíðum, og frjálslegar voru þær, stundum
tæplega nógu formlegar, fannst mér. Voru sem flestir
hvattir til að taka til máls. Næstum undantekningarlaust
talaði hver maður stutt, en vék beint að málefninu. Menn
leyfðu sér samt að viðhafa nokkur gamanyrði til þess að
létta skapið. Áreitni eða hártoganir eða kapp um það að
eiga síðasta orðið átti sér ekki stað. Slíkar leikreglur á
umræðufundum er vert að geta um. Rétt tel ég að geta þess
elnnig hér, að ég hef hlýtt á allmarga umræðufundi í skól-
'im erlendis, aðallega Bretlandi. Þar og í Sviss hef ég einn-
ig tekið þátt í umræðufundum á stúdentamótum, þar sem
margar þjóðir voru saman komnar. Þaðan er sömu sögu að
segja. Undraðist ég oft, hve gagnort og prúðmannlega
menn sögðu sína skoðun og settust síðan niður í einu
vetfangi, til þess að sá næsti gæti komizt að. Stuttar leið-
réttingar og aths. eru og gerðar sárinda- og gremjulaust.