Menntamál - 01.12.1949, Blaðsíða 67

MENNTAMÁL
189
Ég mun ekki eyða miklu rúmi til þess að ræða skemmti-
atriðin, þótt ég telji slíkt mikilsvert fyrir kennara og
skólalíf. Þó get ég ekki annað en dáðst að því, hversu
þetta fullorðna fólk gat skemmt sér við tiltölulega ein-
falda leiki. Verð ég að segja, að slíku á ég ekki að venjast
hér heima og tel löndum mínum heldur til hnjóðs. Ferða-
lögin ber vitanlega ekki að telja til skemmtunar eingöngu,
heldur voru þau um leið stórfróðleg. Farið var til háskóla-
borgarinnar Oxford, en þar leiðbeindu tveir esperantistar
skólafólkinu. Þeir voru starfsmenn við háskóla einn í borg-
inni og því hinir ákjósanlegustu fylgdarmenn. Ferð þessi
var mér sérstaklega ánægjuleg og fróðleiksrík, þar eð ég
hafði áður þegið boð esperantiskra stúdenta í Cambridge,
og gafst mér nú gott tækifæri til samanburðar og upp-
rifjunar á því, sem ég hafði áður séð.
Ég veit ekki hvort fleirum fer sem mér, að við lestur
venjulegra landafræðisbóka fæ ég aðeins ófullkomna mynd
um mjög vel þekkta staði. Ég hef t. d. alltaf hugsað mér
Oxford og Camebridge þekktar fyrir einstaka háskóla. Ég
var því ekki lítið undrandi, er ég sá fyrir mér heil hverfi
háskólabygginga, mötuneyti og garða, og þegar ég var
heilan dag leiddur frá einni háskólabyggingu til annarar.
I nánu sambandi við háskólana eru kapellur og kirkjur, og
eru mér þeirra minnistæðastar The Kings College Chapel
í Camebridge og Christ Church í Oxford. Ekki ætla ég
mig hæfan til að lýsa þessum mikilfenglegu og fagurlega
skreyttu byggingum, en læt öðrum fúslega í té að gera til
þess misheppnaðar tilraunir.
Mér þykir líklegt, að óvíða komi jafn skýrt í Ijós hinn
alkunnu þjóðareinkenni Breta, vanafesta og kirkjurækni,
sem í háskólum þessum. Skal til þess nefna, að í mötu-
neytum allra þeirra háskóla, sem ég sá, var borðaskipun
nákvæmlega eins. Borð stúdenta eftir endilöngu gólfi og
borð prófessora á upphækkun þvert fyrir innra enda. Ekk-
ert hefur heldur verið gert til þess að fjarlægja hinn gamla