Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Qupperneq 33

IfiUNN]
Skáldið og konan hans.
271
getið reitt yður á það, að ég skal aldrei spyrja um,
hver þér eruð, aldrei reyna að komast að því‘.
»,Og þér ætlið samt að tala við mig hispurslaust,
frjálsmannlega?*
»Ó, þér eruð svo fjarri réttum hugsunarreglum, að
þér getið ekki verið roskin og ólagleg', svaraði ég í
undanfærslu skyni. .Þér eruð staðráðin í því að halda
áfram að vera mér ókunnug — og ég beygi mig fyrir
þeim úrskurði yðar — en að hinu leytinu er það,
að enginn gerir aðra en vini sína að trúnaðarmönn-
um sínum'.
»Það varð löng þögn, og þegar ég heyrði rödd
hennar aftur var titringur í henni:
»,Verið þér sælir*.
»,Verið þér sælar, frú‘, sagði ég.
»Jafnskjótl sem hún var farin, vildi ég vinna nærri
því alt til þess að fá hana aftur. Langa stund sat ég
og bað guð að gefa það, að hún liringdi aftur. Ég
starði á símtólið, eins og það væri glugginn hennar,
dyrnar á heimilinu hennar — eitthvað, sem gæti
látið mig koma auga á hana. Nokkura næstu daga
sá ég eftir hverri inínútu, sem ég var ekki í her-
berginu. Ég borðaði í því. Aldrei liafði ég virzt vinna
af jafn óþreytandi elju, en í raun og veru ritaði ég
ekki nokkura línu. ,Ég geri ráð fyrir, að þú hafir
byrjað á nýrri, langri sögu', sagði konan min. Sál
mín óttaðist, að sögu minni væri Iokið!«
Noulens andvarpaði; hann spenti greipar um höf-
uðið á sér. Ég sá ekki annað af honum, þar sem ég
sat, en svart hárið og mjóa, eirðarlausa fingurna.
Nokkrar sekúndur liðu; ég fór að hugsa um, hvort
ég mundi fá tíma til að heyra niðurlagið, áður en
konan lians kæmi aflur.
»SáI mín óttaðist, að sögu minni væri lokið«,.
sagði hann aftur. »Svo mikil fjarstæða sem það virð-