Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Síða 50

288
Georg Brandes:
[IÐUNN
og Palestína eða að minsta kosti meiri hluti hennar;
var sagt að lönd þessi væru hluti af »hinu stóra og
óskiftanlega Sýrlandi«. Afleiðingar þessa eru nú
orðnar deginum ljósari.
Stóra-Sýrland rís nú öndvert gegn Frakklandi.
Því er nú haldið fram, að satt sé það að visu, að
öll myndi lönd þessi samfelda heild og öll verði þau
að setjast undir verndarvæng einhvers stórveldis, en
auðvitað eigi undir umsjá þess stórveldisins, sem
meirt hluti þjóðarinnar hvorki vilji heyra né sjá.
Hefði Frakkland látið sér nægja Beirut og Libanon,
lönd sem að mestu eru Frökkum vinveitt, og hefði
það eigi hnýtt þessum héruðum við önnur, sem eru
alt annars hugar, mætli það nú eiga víst að öðlast
alt það, sem tiltök væru á að það gæti fengið. Nú
hefir sú grundvallarkenning verið gerð heyrin kunn
við friðarsamningana, að alþjóðabandalagið veitti
umboðsstjórn yfir frelsuðum landshlutum og beri
þá að veita hana í samræmi við óskir íbúanna.
Samhljóða fregnir frá Jerúsalem, Damaskus, Kairo
og Beirut staðfesta það, sem og einnig fréttaritari
»The Times« í París skýrir frá, að yfirleitt kjósi
menn ameríkskt umboð sér til handa, og sé þess
eigi völ, þá enskt, bersýnilega vegna þess, að Ame-
ríkumenn eru eigi grunaðir um eigingjarnan tilgang,
að því er Litlu-Asíu snertir, og af því að Englend-
inga óttast menn minna sem yfirráðendur en Frakka.
Síðan leynisamningarnir 1916 voru gerðir, hafa Eng-
lendingar bæði gengið í bandalag við Faisal ernir
og tekið herskildi Sýrland og Paleslínu og sezt þar
upp með her manns; ameríkska sendinefndin hefir
lýst yfir þvi, að Sýrland og Palestína verði eigi
aðskilin.
Ætli kenningin um óskiftanleik Stóra-Sýrlands frain
að ganga, mætti svo fara, að atkvæðagreiðslan í Jerú-
salem og Damaskus drægi þann dilk á eftir sér, að