Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Qupperneq 75

IÐUNN]
Ritsjó.
313
með rausn inn við hjartað og riddarabrag,
en rok varð á inóti um sólarlag,
og fákur þinn mæddist og leyfði sér lötur.
Svo mjög sem þig hafði um dáðir dreymt,
þá daprast oss geð við enduríuudinn,
þvi erindi lifs þíns er þér gleymt
og undir þér er i hlaðið teymt,
og harðlega ertu í hnakkinn hundinn.
Ætli þetta kvæði hefði þurft að vera lengra?
Ekki get ég fundið neitt sérlegt í ættjarðar-kvæðum
Jakobs enn sem komið er. Þar er að vísu vel að orði kom-
íst víða, en þau líkjast fremur rímuðum liugleiðingum en
goðbornum söng. _ En svo koma kvæði, sem vert er að
■benda á: Asdís á Bjargi — Eldabuskan — Hrefna
á Heiði. Par hefir hann lent á yrkisefnum, sem honum
■lætur bezt með að fara, enda eru þetta alt snildarkvæði.
Svo er og »Hrapið» heldur gott kvæði, en »Bruna« get ég
ekki felt mig við, það er hálfgert »orðahröngl« en ekki
skáldskapur. »Pósturinn« er aftur á móti allgóður. Annars
er merkilegt, liversu Jak. Thor. þykir gaman að hrúga
saman ýmsum klönguryrðum sbr. kvæðið »Skriður«, sem
er fremur ófagurt, þótt j'rkisefnið sé gott. Ólíku er saman
að jafna um meðferðina á þessu yrkisefni hér og hversu
Ibsen fer með svipað yrkisefni i »Pétri Gaut« í likræðu
prestsins yfir einyrkjanum. En sá munur: annar klúr og
óskaíinn; en hinn mælir einföld orð og hjartnæm af rík-
dómi listar sinnar og manngöfgis. Pað er svo ágætur elni-
viður og sjaldgæfur i skáldgáfu Jak. Thorarensens, en
sjálfan vantar hann nógu næman smekk og nógu mikla
andans menningu til þess að geta búið til verulega göfug
listaverk. Og — því miður — kemst hann aldrei á tindinn
nema honum auðnist að ná þessu livorutveggja.
Einar II. Kvaran: Sögur Rannveigar. Utg. Porsteinn
Gislason, Rvík 1919.
Pessar »Sögur Rannveigar« eru upphafið á sagnabálki, þar
sem Rannveig, aðalsöguhetjan, segir frá því, sem á daga henn-
ar hefir drifið. Hér birtast þijár fyrstu sögurnar: Glanninn
— Laugin — Haustsálir og vorsálir. Ekki er mjög mikið í