Kirkjuritið - 01.01.1944, Qupperneq 11

Kirkjuritið. Hvað boðar nýárs blessuð sól?
að oft hefir vaxið upp i lágum moldarbæ sveinn með
konungsyfirbragði og konungslund, og mörg í vorum
djúpu dölum drottning liefir bónda fæðzt. Allt liefir Guð
gert til þess, að íslenzka þjóðin ju-ði hans útvalin þjóð.
Hann liefir sent henni sjáara og spámenn, rödd hróp-
anda á eyðimörk, hrautryðjendur. Mörg undur og af-
rek hafa gerzt með fámennum og fátækum lýð í strjál-
býlu landi.
En svo alvarlegt er lífið og ábyrgð þess rík, að bver
kynslóð verður að muna, að hún getur glatað öllu, er
unnizt hefir, ef hana þrýtur traustið á Guði og því, sem
hún á hezt. Þúsund ára múrar verða brotnir á einni
nóttu, meðan borgarverðir sofa. Sonurinn ungi, sem
kom föðurarfinum í peninga, eyddi honum að fullu á
fáiun nautnadögum.
Fær nýárssólin að skina innst i hjarta íslenzku þjóð-
inni, fær hún sýnt henni innri auðlegð hennar og i því
Ijósi Guð sjálfan — vakið hana til þess, er verðskuldar
eitt að nefnast líf.
Þetta er komið undir þér og mér. Viljum vér fagna
nýárssólinni með þeim liætti, sem beztur er.
f sannleik hvar sem sólin skín
er sjálfur Guð að leita þín.
Viljir þú sjá vel horgið þjóðar hag, þá mundu, að þú
ert sjálfur einn hluti hennar, og bregðist ekki einsakling-
arnir, þá bregzt þjóðin ekki heldur.
Fylg þú nú dæmi sonarins, sem kom til sjálf sín, og tak
stefnuna heim í himininn með hækkandi nýárssól. Vertu
sannur, vertu trúr innsta eðli þínu. Það er aðal kristnu
trúarinnar að sýna það, að
„djúpt í Guðs og mannsins mynd,
alið sem að ungbarn þiggur,
eiljfur neisi falinn liggur,
ef að liann kæfir ekki synd.
Þessu myndum vér vart hafa þorað að trúa, ef hann
befði ekki komið fram, sem nefndi sig bæði mnnns-son