Kirkjuritið - 01.01.1944, Qupperneq 24

18
Arndís Þorsteinsdóttir:
Jan.-Febr,
nýjan og betri heim. Það ætla menn efnishyggjunnar
svo oft að gera, og einnig nú.
AIll hið gamla átti að hverfa sem úrellt og ónýtt.
Og þá átti kirkjan að fara með í ruslið, eða að minnsta
kosti að lála fara lítið fyrir sér — vera ekki fyrir í skólum
eða nýtízkulieimilum. Og til voru þeir, er litu upp í loftið
og álösuðu Guði fyrir lélega stjórn ó heimsviðburðun-
um. Og aðrir sögðu, að nú mætti láta kirkjuna gera hitt
og þetta fyrir menninguna, ef hún þekkti lilutvevk sitl
og væri ekki alltaf á eftir tímanum.
En líklega Jiefir mannliynið aldrei verið vonsviluiara,
nema ef vera slcyldi nú. Hin marglofaða nútímamenn-
ing stóðst ekki prófið, í eldraun ófriðarins. Gyllingin
hrundi af fyrir undirhúningi að nýju stríði. Það voru
ekld neinir nýir glæsilegir tímar, sem riðu í garð, held-
ur nýjar hörmungar. Og' það sem átakanlegast var, kirkj-
an reyndist ekki megnug að lijálpa, og því síður að af-
stýra ógæfunni, af því að hún var í höndum þeirra, er
eklvi slvildu ætlunarverk hennar. Og þetta er saga, sem
ávallt endurtekur sig'.
Það liljóta víst flestir, lærðir jafnt sem leikmenn, að
viðurkenna, að kristindómurinn er nú lcraftlttill og haltr-
andi i höndum kirkjunnar. Jesús hendir á meinsemd-
ina með dæmisögunni um saltið, sem eklvi má dofna.
í sqltinu hýr verndarmáttur, sem ver eyðingu og rotn-
un. Þess vegna má það aldrei missa sinn upprunalega
kraft.
Hver, sem í sannleika vill sælvja fram tii sigurs og
opna hug og lijarta fyrir nýjum náðargjöfum, andleg-
iim og tímanlegum, til hagnýtingar og blessunar, verð-
ur einnig að skyggnast til fortíðar, þar sem fortíð og
framtíð eru ein órofa lieild.
Það er elíkert vit að ætla að hrenna allar brýr að baki
lil þess að slcapa hetri og vitrari heim.
Þannig er þvi varið um kirkjuna. Vilji liún framvegis
lialda áfram að vera stofnun Jesú Krists og í þjónustu